T. Gwynn Jones – Cenedlaetholwr Cyn Geni’r Blaid

Stori Bardd Mawr y Gynghanedd, T.Gwynn Jones (1871-1949)

Adolygiad Llyfr – ‘Byd Gwynn’ gan Alan Llwyd

Mae gan lawer ohonon ni reswm i ddiolch i’r prifardd ac awdur Alan Llwyd, brodor o Benrhyn Llŷn sy’n byw yn Nhreforys.  Drwy gynnig awdl fuddugoliaethus ar y testun Llif, fe sicrhaodd deilyngdod yng nghystadleuaeth y gadair yn y Brifwyl eleni – a rhoi’r diweddglo gorau posibl i Eisteddfod Llŷn ac Eifionydd.

Mae Alan Llwyd wedi hen ennill ei blwyf fel bardd a llenor.  Mae ei gyfraniad yn anhygoel – yn cynnwys cyfres o gofiannau swmpus iawn am feirdd Cymru, yn eu plith T. Gwynn Jones.

Heddiw cofiwn i T. Gwynn Jones fod yn un o feirdd mwyaf yr ugeinfed ganrif ond roedd hefyd yn llawer mwy – yn newyddiadurwr prysur dros ben, yn nofelydd, yn feirniad, cyfieithydd ac yn ieithydd.  Ac yn heddychwr ac yn genedlaetholwr tanbaid yn ogystal.

Mae Alan Llwyd yn olrhain ei fywyd yn drylwyr  o’i fagwraeth yn Sir Ddinbych yn fab i denant amaethwr digon llwm ei fyd.  Er na chafodd fynd i’r coleg oherwydd diffyg arian, bu dawn gynhenid Gwynn yn ddigon i sicrhau gyrfa iddo’n newyddiadurwr yn y Gymraeg a’r Saesneg gyda phapurau megis y Faner, y Cymro a’r North Wales Times.  Bu hefyd yn cyfrannu’n helaeth i fywyd diwylliannol Cymru.  Yn 17 oed cyhoeddodd gerdd yn y Faner yn cefnogi’r frwydr yn erbyn talu’r degwm, ac o hynny ymlaen byddai’n amlwg ym mywyd diwylliannol ei wlad.

Yn 1902 cipiodd Gadair yr Eisteddfod gyda’i gerdd Ymadawiad Arthur, gan ddefnyddio’r gynghanedd i bwrpas ac i greu effaith arbennig yn ôl Alan Llwyd, “nid taflu cytseiniaid at ei gilydd blith draphlith heb hidio fawr ddim am ystyr y geiriau”.   Yn hynny o beth yr oedd yn wahanol iawn i lawer o feirdd eraill, megis Hwfa Môn a Dyfed; a chyn hir byddai Gwynn yng nghanol dadl ffyrnig am safonau cerdd dafod.  Byddai beirniaid yn ei gyhuddo o atgyfodi hen eiriau nad oedd pobl yn eu deall, ond byddai Gwynn yn fwy na pharod i sefyll ei gornel a defnyddio’i sgiliau newyddiadurol i ymladd dros godi safonau’r iaith ac arloesi gyda mesurau newydd.

Cynghanedd, meddai Gwynn, yw’r term dysgedig am y peth a alwai pobl gyffredin yn ‘gwlwm’, ac yn fachgen ysgol fe ddaeth i adnabod y ‘clymau’ hyn wrth y glust, cyn dysgu’r rheolau a dod i ddotio arnyn nhw.

Llwyddodd yn erbyn pob anhawster i symud o newyddiaduraeth  a dod yn gatalogydd a chofiannydd yn y Llyfrgell Genedlaethol yn Aberystwyth.  Erbyn 1919, bu’n ddarlithydd ac yna’n Athro Llenyddiaeth Gymraeg yng Ngholeg y Brifysgol, Aberystwyth.  Mae Alan Llwyd hefyd yn croniclo priodas Gwynn a’i fywyd teuluol hapus.

Daeth Gwynn yn ieithydd a chyfieithydd penigamp mewn nifer o ieithoedd, yn enwedig yr ieithoedd Celtaidd eraill.  Erbyn ymweliad y Gyngres Geltaidd â Chaernarfon yn 1904, yr oedd eisoes yn medru Llydaweg a bu’n aelod gweithgar o’r pwyllgor trefnu lleol.  Nes ymlaen aeth ati i feistroli’r Wyddeleg, ac ystyried o ddifrif ymgeisio am swyddi academaidd yn Iwerddon.

Drwy gydol ei fywyd bu T.Gwynn Jones yn genedlaetholwr brwd, ond mae’n ddiddorol beth yn gymwys oedd hynny’n ei olygu wrth ddilyn cwrs ei fywyd.  Rhyddfrydwr oedd tad Gwynn: bu rhaid iddo adael y fferm ble roedd yn denant am wrthwynebu’r Torïaid yn ystod Rhyfel y Degwm.  Bu Gwynn hefyd yn cefnogi’r Rhyddfryfwyr, yn frwd yn ystod y 1890au pan fu’r mudiad Cymru Fydd yn ymgyrchu am hunanlywodraeth.  Yn 1903, lluniodd gerdd o fawl i David Lloyd George, ‘ein Dafydd dafod arian, galon tân’

Dadrithiodd gyda’r Blaid Ryddfrydol oherwydd methiant Cymru Fydd a chefnogaeth llawer o’i harweinwyr i’r Rhyfel Byd Cyntaf.  Drwy’i fywyd bu Gwynn yn heddychwr cryf, a siomodd yn aruthrol at y ‘rhyfelgwn’, gwleidyddion a gweinidogion capeli ac eglwysi a bwysai ar bobl ifainc Cymru i fynd i’r lladdfa.  Yn sosialydd yn ogystal â chenedlaetholwr, erbyn 1918, roedd ef wedi closio at y Blaid Lafur, gan ddweud wrth gyfaill agos ei fod (fel DJ Williams) wedi ymuno â’r ILP.

Un pennill o’r awdl ‘Ymadawiad Arthur’ yn ysgrifen T.Gwynn Jones

Fodd bynnag, doedd dim amheuaeth ar ba ochr yr oedd ef pan ddchreuodd Gwrthryfel y Pasg yn Iwerddon yn 1916: os oes hawl gan Loegr ymladd, felly hefyd Iwerddon, meddai.

Yn 1923, Gwynn a gadeiriodd gyfarfod y ‘Tair G’, un o’r cyfarfodydd a fyddai yn y pendraw’n esgor ar lansio Plaid Genedlaethol Cymru.  Ni wyddys beth oedd ei ymateb i awgrym Saunders Lewis i ffurfio ‘byddin’ o wirfoddolwyr a fyddai’n ymarfer fel milwyr – go brin y buasai’n gefnogol, a chafodd y syniad fawr o groeso ar y pryd.   Tybed ai dyma un rheswm nad oes unrhyw dystiolaeth bod y cenedlaetholwr tanbaid hwn wedi ymuno â’r blaid genedlaethol a lansiwyd yn 1925, peth rhyfedd braidd.  Yn wir, rai blynyddoedd wedyn, cyfaddefodd fod ei gyfeillgarwch gydag un bardd wedi oeri oherwydd ei gefnogaeth i Blaid Cymru.

Eto’i gyda erbyn 1943, Gwynn oedd yn amlwg yn enwebu Saunders Lewis fel ymgeisydd Plaid Cymru yn isetholiad Prifysgol Cymru, a hynny yn erbyn W.J. Gruffydd dros y Rhyddfrydwyr, er bod W.J. yn ffrind bore oes iddo.

Yn fardd mawr ac yn ŵr cymhleth a theimladwy, bu T.Gwynn Jones yn gymeriad mawr yn hanes Cymru, a’i stori yn un werth ei chofio.

 Dafydd Williams

O Gylchlythyr Cymdeithas Hanes Plaid Cymru Hydref 2023

 

Dathlu 100 Mlynedd ym Mhenarth

Nos Wener 12 Ionawr 2024 dathlwyd 100 mlynedd ers y cyfarfod cyntaf i sefydlu Plaid Cymru.

Leanne Wood, Rosanne Reeves, Richard Wyn Jones, Gareth Clubb

Dyma sylwadau Leanne Wood a Richard Wyn Jones ar ddechrau’r cyfarfod

 

Hwb Bywiog i Ddathliadau’r Blaid

Cafwyd dechreuad bywiog i gyfres o ddigwyddiadau fydd yn dathlu sefydlu Plaid Cymru bron canrif yn ôl Nos Wener 12 Ionawr 2024 yng Nghanolfan Cymunedol Belle Vue, Albert Crescent, Penarth.

Daeth aelodau o’r Blaid a’u gwesteion at ei gilydd i nodi ffurfio grŵp cyfrinachol, y Mudiad Cymreig, un o’r grwpiau a ymunodd wedyn i ffurfio’r Blaid Genedlaethol.

Cyfarfu pedwar o bobl ar 7 Ionawr 1924 yn rhif 9 Bedwas Place, Penarth, gan gofnodi eu penderfyniad i greu “Plaid Genedlaethol Cymru” – Ambrose Bebb, Griffith John Williams, Elisabeth Williams a Saunders Lewis, y bardd a’r dramodydd mawr, a darpar arweinydd y blaid, a fu’n byw wedyn ym Mhenarth o 1952 hyd ei farwolaeth yn 1985.

Bu trafodaeth am ganrif o ymgyrchu gan Blaid Cymru a’i gobeithion ar gyfer y dyfodol dan arweiniad cyn-Arweinydd Plaid Cymru Leanne Wood a Chyfarwyddwr Canolfan Llywodraethiant Cymru, yr Athro Richard Wyn Jones.

Fe roddodd Leanne Wood deyrnged i’r holl aelodau a weithiai’n ddygn dros Gymru ar hyd y blynyddoedd, er nad oedden nhw’n amlwg eu hun, yn arbennig felly’r miloedd o fenywod a chwaraeodd ran allweddol wrth adeiladu’r genedl.  Cafwyd hyn ei ategu gan Richard Wyn Jones, a aeth ymlaen i ddadansoddi’r amgylchiadau a arweiniodd at ffurfio Plaid Cymru a bwrw golwg ar yr heriau a’r cyfleoedd sydd o’i blaen.

Ar ôl eu cyfraniadau yn y pafliwn Belle Vue pavilion yr oedd sesiwn drafod fywiog dros ben am y dyfodol i Blaid Cymru yn ogystal â’i pherfformiad dros y can mlynedd diwethaf. 

Bu hefyd dadl frwd am ddyddiad a lleoliad sefydlu Plaid Genedlaethol Cymru.  Caernarfon ym Mis Rhagfyr 2024 meddai Richard Wyn Jones, ond o’r gynulleidfa rhoddwyd achos cryf dros Benarth gan Gwenno Dafydd – un o dri o ddisgynyddion Ambrose Bebb oedd yn bresennol.  Yn swyddogol, fodd bynnag, bydd y canmlwyddiant yn cael ei dathlu ym Mis Awst y flwyddyn nesaf, canfed pen-blwydd cyfarfod ym Mhwllheli yn ystod yr Eisteddfod Genedlaethol ym 1925.

Trefnwyd y noson gan Gangen Penarth a Dinas Powys o’r Blaid gyda chefnogaeth Cymdeithas Hanes Plaid Cymru.  Cadeiriwyd gan Gaeth Clubb.

“Rydyn ni wrth ein boddau gyda’r gefnogaeth gref i gyfarfod llwyddiannus dros ben, y cyntaf mewn cyfres sydd i olrhain cwrs ffurfio mudiad cenedlaethol Cymru ganrif yn ôl” meddai Cadeirydd y Gymdeithas Hanes Dafydd Williams.

 

DATHLIAD CANMLWYDDIANT PLAID CYMRU 1924 – 2024

DATHLIAD CANMLWYDDIANT PLAID CYMRU 1924 – 2024

7pm Nos Wener 12fed Ionawr2024

Canolfan Cymunedol Belle Vue, Albert Crescent, Penarth, CF64 1BY

Tocyn: £10 (gostyngiadau ar gael)

Hwylusydd:  Heledd Fychan Aelod Seneddol (Canol De Cymru)

Ac yn sgwrsio:

Leanne Wood, Arweinydd Plaid Cymru 2012-18

Richard Wyn Jones, Cyfarwyddwr, Canolfan Llywodraethiant Cymru

Dewch i ddathlu canmlwyddiant y cyfarfod hanesyddol hwn:

Ym mis Ionawr 1924, cyfarfu pedwar o bobl cenedlaetholgar Cymreig yn 9 Bedwas Place, Penarth, gan gofnodi eu penderfyniad i greu “Plaid Genedlaethol Cymru” sef: Ambrose Bebb, Griffith John Williams, Elizabeth Williams a Saunders Lewis, y bardd a’r dramodydd mawr, a darpar arweinydd y blaid, a fu’n byw wedyn ym Mhenarth o 1952 hyd ei farwolaeth yn1985. Arweiniodd y cyfarfod hwn at lansiad cyhoeddus y blaid newydd yn Eisteddfod Genedlaethol Pwllheli 1925.

 

Bydd Heledd yn gwahodd Leanne a Richard i drafod y 100 mlynedd diwethaf o fodolaeth Plaid Cymru gan edrych hefyd i’r dyfodol. Wedyn bydd cyfle i’r gynulleidfa ofyn cwestiynau a chynnig sylwadau.

Te/coffi a thameidiau sawrus Cymreig ar gael am ddim.

Am ragor o wybodaeth, os gwelwch yn dda cysylltwch ậ’r Cynghorydd Chris Franks ar: familyfranks@btinternet.com

Saunders Lewis, Cymru ac Ewrop gan Dafydd Wigley

Bydd y tair blynedd nesaf yn allweddol wrth ddatblygu model o annibyniaeth i Gymru sy’n berthnasol i’r byd sydd ohoni.  Yn sgil Brexit, mae angen i Gymru warchod ein cysylltiad â chyfandir Ewrop – tarddle ein gwerthoedd a’n gwareiddiad, ac yn gyd-destun i annibyniaeth ymarferol i’n gwlad. 

Bron canrif yn ôl amlinellodd Saunders Lewis weledigaeth o Gymru yn Ewrop.  Mae Cymdeithas Hanes Plaid Cymru’n falch o gyhoeddi’n llawn y ddarlith bwysig gan Dafydd Wigley a draddododd yn ystod Eisteddfod Llŷn ac Eifionydd ym Mis Awst 2023 – sy’n dangos bod y weledigaeth honno’n fwy perthnasol heddiw nag erioed o’r blaen.  

Saunders Lewis,
Cymru ac Ewrop

[Er cof am Emrys Bennett Owen, a agorodd fy llygaid i weledigaeth SL]

A gaf i ddiolch i’r Eisteddfod am y llwyfan yma i ail-wyntyllu syniadau sy’n hynod berthnasol i’r oes hon; ac i ddiolch i Brifysgol Abertawe am fy ngwadd i draddodi darlith ar y testun “Saunders Lewis, Cymru ac Ewrop”. A heddiw, priodol yw cofio mai ym Mhwllheli, adeg Steddfod 1925 y daeth Saunders Lewis a phump arall ynghyd i sefydlu Plaid Genedlaethol Cymru.

Ga’i gydnabod fy niolch i Gymdeithas Hanes Uwch-Gwyrfai, am y cyfle i draddodi’r fersiwn cyntaf o’r ddarlith hon; gan dalu teyrnged i’r gwaith ardderchog mae Geraint Jones, Marian Elias, Gina Gwyrfai a Dawi Griffith yn ei gyflawni. A llongyfarchiadau i Geraint am gael ei anrhydeddu efo medal T.H. Parry Williams; a hynny’n gwbl haeddiannol.

Cyflwynwyd darlith arall i’r Gymdeithas fis Ionawr y llynedd, gan Ieuan Wyn, dan y teitl “Darlith Saunders a’i dylanwad”, sydd ar gael fel pamffledyn – yn ymwneud yn bennaf a dylanwad darlith radio Saunders Lewis, Tynged yr Iaith.

Y bore ma, dwi am drafod darlith arall gan Saunders Lewis, sef yr un wefreiddiol ym Machynlleth ym 1926, dan y teitl Egwyddorion Cenedlaetholdeb. I rai ohonoch, ni fydd yr hyn sydd gennyf dan sylw yn newydd, nac yn wreiddiol; wedi r cyfan, gwleidydd ydw’i, nid llenor nac hanesydd. Ond dwi’n teimlo’n angerddol fod gweledigaeth Saunders Lewis, wrth iddo ddehongli Cymru yng nghyd-destun Ewrop, yn gwbl sylfaenol i’r prosiect cyfoes o gael Cymru annibynnol; a dwi eisiau helpu’r to ifanc i werthfawrogi arweiniad Saunders Lewis, ganrif yn ôl.

Bydd y tair blynedd nesaf, o bontio canmlwyddiant y ddarlith, yn allweddol bwysig, wrth fireinio model o annibyniaeth sy’n berthnasol i’r oes hon.

Yn arbennig felly, o feddwl – fel sydd raid yn sgil Brexit – sut all Gymru ddiogelu ei chysylltiad hanfodol a chyfandir Ewrop, ffynhonnell ein gwerthoedd a’n gwareiddiad a chyd-destun anhepgor annibyniaeth ymarferol.

Cofiwn hefyd y bu Saunders yn ddarlithydd ym Mhrifysgol Abertawe rhwng 1921 a 1936, – cyn iddo dalu pris am weithredu yn ôl ei gydwybod ym Medi, 1935 pan losgwyd yr Ysgol Fomio, cwta dair milltir oddiyma. Mae’n dda fod y Brifysgol, bellach, yn arddel ei chysylltiad â’r gwron hwn, yng ngeiriau Williams Parry, “y dysgedicaf yn ein mysg”. A diolch i’r Athro Daniel Williams am y Seminar a drefnodd ym 2011 adeg 75 mlwyddiant y diswyddo.

Da, hefyd nodi sut, yn gynharach eleni, bu rali anferthol dros Annibyniaeth yn Abertawe, gyda chwe mil yn gorymdeithio – hyn pan mae’r syniad o annibyniaeth wedi ennyn diddordeb dros draean o bobl Cymru.

Mae’n addas, felly, i ni ystyried drachefn gweledigaeth Saunders Lewis. Nid oes raid i ni oll gytuno â phob gair o’i enau; ac mae’n rhaid cofio mai lle gwahanol iawn oedd Cymru 1926 i’r wlad sydd gennym heddiw. Nid oeddem yn bodoli yn wleidyddol yn ôl mynegai’r Encyclopaedia Britannica, gyda’u gosodiad haerllug – “For Wales: see England”.

Doedd dim Senedd, dim Ysgrifennydd Gwladol, a dim statws i’r iaith Gymraeg. Dyna oedd y cefndir i syniadau chwyldroadol Saunders, yn sgil y rhyfel mwyaf gwaedlyd a welodd y byd erioed; rhyfel ble cafodd yntau ei glwyfo fel milwr yn ffosydd Ffrainc; rhyfel oedd, mewn enw, er mwyn gwarchod y gwledydd bychain – ond doedd Cymru, ysywaeth, ddim yn eu plith.

Ac wele, wedi pedair canrif o waseidd-dra, y dyn bach, eiddil hwn yn mentro herio’r cyfan, gan osod Cymru yn rhan annatod o gyfandir Ewrop, nid iard gefn ymerodraeth haerllug a hunan-foddhaus.  Ni fyddai’r Gymru sydd gennym heddiw yn bodoli heb weledigaeth Saunders Lewis: ni allwn ei ddiystyru.

Mae hyn yn amlwg o lyfrau diweddar, megis cyfrol yr Athro Richard Wyn Jones, sydd yn chwalu’r cyhuddiadau cwbl ddi-sail, o dueddiadau ffasgaidd gan Saunders a Phlaid Cymru. Ac mae’r Athro M Wynn Thomas, Abertawe, yn ei gyfrol Eutopia, yn ategu hyn, wrth bwyso a mesur gweledigaeth Saunders Lewis. Mae’n ei feirniadu, mewn modd gwrthrychol; ond yn cydnabod fod ei weledigaeth yn parhau fel “Ymdrech difyr a dewr, ac yn feddyliol dreiddgar, i ffurfio dadansoddiad unigryw Cymreig o faterion Ewropeaidd”. Priodol, felly, cael llwyfan iddo yn y Brifwyl hon, i gofio pwysigrwydd parhaol ei weledigaeth Ewropeaidd.

                                                            *****

Dros y canrifoedd, trwy ddyddiau Owain Lawgoch, Owain Glyndŵr, Gruffydd Robert, Richard Price, Emrys ap Iwan a Henry Richard, bu ein cysylltiad ag Ewrop yn elfen allweddol o’n hunaniaeth fel cenedl. A heddiw, wrth feddwl am arwyddocâd y dimensiwn Ewropeaidd i Gymru mae’n amhosib gwneud hynny heb ystyried y safbwynt a gyflwynwyd i Blaid Cymru yn ei dyddiau cynnar gan ei Llywydd.

Yn y cyfnod ar ôl yr ail ryfel byd, bu tuedd i fychanu a difrïo ei weledigaeth wleidyddol, a’i ddaliadau; yn rhannol gan elynion gwleidyddol Plaid Cymru; ac yn rhannol, ar sail honiad fod ei weledigaeth a’i werthoedd yn berthnasol i amgylchiadau oes arall – oes oedd â gwerthoedd tra gwahanol i’n hoes ni. Fe geisiaf ateb y math gyhuddiadau.

Enw yn unig oedd Saunders Lewis i mi, cyn digwydd i mi droi mlaen y radio yn Chwefror 1962. Roedd y rhaglen eisoes wedi dechrau, a minnau felly dim callach pwy oedd yn siarad. Cefais fy swyno gan y llais tenau, anghyfarwydd, oedd yn deud pethau mawr; pethau na fyddech yn eu cael ar y BBC!

Pwy oedd o a beth oedd y cyd-destun? Ie, darlith “Tynged yr Iaith” – a minnau’n gwbl ddamweiniol yn gwrando’n gegrwth yn f’ystafell wely ym Mhrifysgol Manceinion.

Cefais gyfarfod Saunders Lewis dair gwaith yn unig – y tro cyntaf adeg refferendwm 1975 ar aelodaeth Prydain o Farchnad Gyffredin Ewrop. Es i’w gartref ym Mhenarth i chwilio am gysur pan oedd Plaid Cymru – i mi yn gwbl anhygoel – yn ymgyrchu yn erbyn aelodaeth. Roedd yntau, fel minnau, yn methu â chredu fod y Blaid mor gibddall.

Degawd yn ddiweddarach, cefais y fraint annisgwyl o gludo’i arch, gorchwyl ar y cyd efo Meredydd Evans, Geraint Gruffydd a Dafydd Iwan. Credaf i mi gael y fraint – oherwydd bod dimensiwn Ewrop yn ganolog i’m gwleidyddiaeth, fel iddo ef; a minnau wedi’m swyno gan ei weledigaeth o briod le Cymru – a’r dreftadaeth Gymreig – o fewn prif lif diwylliant Ewrop.

                                                            ****

Ganwyd Saunders Lewis ym 1893 yn Wallesey, ger Lerpwl, yn fab i Weinidog Methodist. Wn i ddim ba oed oedd o yn dechrau ymddiddori yn niwylliant ein cyfandir, ond erbyn 1912 roedd yn astudio’r Ffrangeg ym Mhrifysgol Lerpwl; a daeth hynny’n fanteisiol iddo ar ôl iddo, fel cymaint o’i gyd-fyfyrwyr, listio yn y fyddin yn 1914.

Saunders Lewis,
ar adeg Rhyfel y Byd Cyntaf,
yn swyddog iau yn y fyddin

Erbyn 1916 roedd yn disgrifio ei fywyd yn ymladd yn y ffosydd, ond yn byw – wedi ei bilitio – mewn pentref Ffrengig bymtheg milltir tu cefn i faes y gad. Mewn llythyrau at ei gariad, Margaret Gilcriest, disgrifiodd y gwmnïaeth a gafodd drwy gymdeithasu â thrigolion Ffrengig y fro; a disgrifio hynny fel profiad llawer mwy derbyniol na chwmnïaeth macho-gwrywaidd ei gyd-filwyr. Ysgrifennodd (dwi’n ei gyfieithu) “Mae pobl Ffrainc yn hyfryd; Maent mor agored a hoffaf yr agosatrwydd sy’n nodweddu eu bywydau”; ac roedd hyn mewn gwrthgyferbyniad llwyr â’r gwmnïaeth a geid yn y ffosydd.

Dywed fod dychwelyd i’r ffrynt-lein fel mynd i wlad arall – yn gorfod dychwelyd i ganol Seisnigrwydd; y rhegfeydd Saesneg a holl agweddau John Bull, “ei ffordd o fwyta ac yfed, a’r modd y mae’n gorfod ymdrechu’n galed i ymddwyn yn hanner bonheddig, tra mae o reddf, mwy fel hanner tarw.”

Byddai cael cwmni’r Ffrancwyr llon, agored a difalais yn wrthgyferbyniad llwyr â bywyd yn y ffosydd ble roedd yn gorfod byw’r hyn mae’n disgrifio fel “the boorish life of an English Squire”.

Ni all fod unrhyw amheuaeth fod y profiadau hyn wedi cadarnhau ei deimlad fod gan y Cymry llawer mwy yn gyffredin a’u cefndryd ar y cyfandir nag oedd gyda gwerthoedd ac agweddau rhelyw bobl Lloegr.

******

Roedd Saunders Lewis, o’i ddyddiau cynnar fel arweinydd y Blaid Genedlaethol, yn gosod ei ddaliadau gwleidyddol yng nghyd-destun Ewrop. Gwnaed hyn yn fwyaf eglur yn ei ddarlith fawr, yn Ysgol Haf gyntaf Plaid Cymru ym Machynlleth ym 1926.

Ysgol Haf Machynlleth 1926

 Yn y ddarlith, “Egwyddorion Cenedlaetholdeb” – a dwi am ddyfynnu talp sylweddol wrth geisio ei hail-gyflwyno i genhedlaeth newydd – dywed SL fel a ganlyn – :

Yn yr oesoedd canol yn Ewrop, nid oedd unrhyw wlad yn……. hawlio mai ei llywodraeth hi, o fewn ei therfynau ei hun, oedd yn ben ac yn unig awdurdod. Fe gydnabyddai pob cenedl a phob brenin bod awdurdod uwch nag awdurdod gwlad, bod deddf goruwch deddf y brenin, a bod llys y gellid apelio ati oddiwrth pob llys gwladol.

 Yr Awdurdod hwnnw oedd yr awdurdod moesol, awdurdod Cristnogaeth. Yr Eglwys Gristnogol oedd pennaeth Ewrop a deddf yr eglwys oedd yr unig ddeddf derfynol.

Yr oedd Ewrop, am dro, yn un, pob rhan ohoni’n cydnabod ei dibyniad, pob gwlad yn cydnabod nad oedd hi’n rhydd na chanddi hawl o gwbl i’w llywodraethu ei hun fel y mynnai, a heb falio am wledydd eraill. Ac unoliaeth Ewrop yn y cyfnod hwnnw, ei hunoliaeth mewn egwyddor foesol a than un ddeddf, oedd diogelwch diwylliant pob gwlad a bro.

“Canys un o syniadau dyfnaf yr Oesoedd canol, syniad a etifeddodd Cristnogaeth oddiwrth y Groegiaid, oedd y syniad bod unoliaeth yn cynnwys lluosogrwydd. Un ddeddf ac un gwareiddiad a oedd drwy Ewrop ond yr oedd i’r ddeddf honno a’r gwareiddiad hwnnw, wahanol ffurfiau a llawer lliw.

“Oblegid bod un ddeddf ac un awdurdod drwy Ewrop, yr oedd y gwareiddiad Cymreig yn ddiogel, a’r iaith Gymraeg a’r dulliau neilltuol Cymreig mewn cymdeithas a bywyd. Nid oedd y syniad am annibyniaeth yn bod yn Ewrop, na’r syniad am genedlaetholdeb. Ac felly ni feddylid bod gwareiddiad un rhan yn berygl i wareiddiad rhan arall, nac ieithoedd lawer yn elyn i unoliaeth.”

Aiff ymlaen i ofyn:

“Beth gan hynny, yw ein cenedlaetholdeb ni? Hyn:……gwadu lles unffurfiaeth wleidyddol, a dangos ei heffeithiau drwg; dadlau felly dros egwyddor unoliaeth ac amrywiaeth. Nid brwydro dros annibyniaeth Cymru ond dros wareiddiad Cymru. Hawlio rhyddid i Gymru, nid annibyniaeth iddi. [Dof nol at hynny yn y man!] A hawlio iddi le yn Seiat y Cenhedloedd ac yn seiat Ewrop yn rhinwedd gwerth ei gwareiddiad……. Fe ddaw Ewrop i’w lle eto pan gydnabyddo’r gwledydd eu bod oll yn ddeiliaid ac yn ddibynnol ……Mynnwn felly, nid annibyniaeth, eithr rhyddid. Ac ystyr rhyddid yn y mater hwn yw cyfrifoldeb. Yr ydym ni sy’n Gymry, yn hawlio ein bod yn gyfrifol am wareiddiad a dulliau bywyd cymdeithasol yn ein rhan ni o Ewrop. Dyna uchelfryd politicaidd y Blaid Genedlaethol.”

Dwi ddim am hollti blew ynglŷn â’r gair “annibyniaeth”. Mae’n gallu golygu cymaint o amrywiol bethau i wahanol bobl. Ystyr annibyniaeth i UKIP oedd gadael Undeb Ewrop; ei ystyr i’r SNP ydi cael ymuno â’r Undeb Ewropeaidd.

Saunders Lewis,
Llywydd Plaid Cymru o 1926 i 1939

Dywedodd Saunders ei hun yn ei araith yn Ysgol Haf Llanwrtyd, 1930: “Fe awn i’r Senedd …i ddatguddio i Gymru sut y mae’n rhaid gweithredu er mwyn ennill Annibyniaeth.” [DG Medi 1930]. Os ydi’r mwyaf oll yn cymysgu ei ieithwedd, pwy ydym ni i hollti blew! Y syniadaeth fawr sy’n bwysig; ac yn hyn o beth, ‘doedd dim dryswch, dim amheuaeth, ble saif Saunders Lewis.

“Hawlio i Gymru “ei lle yn seiat Ewrop yn rhinwedd gwerth ei gwareiddiad.”

Does gennyf ddim amser bore ‘ma i ddilyn y sgwarnog deniadol, sef i ofyn “Beth, heddiw, yw gwerth ein gwareiddiad yn y Gymru sydd ohoni?” Mae amryw byd yn fwy cymwys na minnau i ddadansoddi hynny. Ewch ati!

Ond tybiaf ei bod yn hanfodol i ni arddel annibyniaeth i bwrpas; ac mai’r pwrpas hwnnw yw i warchod, datblygu, cyfoethogi, rhannu a throsglwyddo’r hyn a welwn fel ein gwareiddiad Cymreig. Ac na fyddwn byth yn anghofio mai o fewn fframwaith Ewropeaidd y ceir gartref naturiol ein gwareiddiad.

 Roedd D. Myrddin Lloyd, yn ei draethawd ar syniadau gwleidyddol Saunders Lewis, hefyd yn cyfeirio at y thema Ewropeaidd, wrth ysgrifennu fel a ganlyn:

Sylfaen foesol ac ysbrydol, felly, sydd i genedl; nid yw ei thynged a’i gwerth yn sefyll ar unryw ffurf o annibyniaeth lwyr; ac nid am hynny y mae ei hurddas yn gofyn. Gall ymgyflwyno i lawer math o berthnaseddau. A gall ddygymod yn hawdd â llawer rhwymedigaeth.

 Rhinwedd ynddi hi ei hun yw ei rhyddid, ac fel y mae personau’n ymglymu’n naturiol i deuluoedd, i gymdogaethau, ac i amrywiol gymdeithasau eraill, fel y maent yn cael eu hunain mewn cyfathrach a’u cyd-ddynion, felly y mae cenhedloedd yn rhinwedd y ddeddf foesol yn arddel aml berthynas â’i gilydd.”

Aiff Myrddin Lloyd ymlaen:

“Yn ei ymosodiad ar Ffasgaeth ym 1934 (erthygl bwysig y dewisir ei hanghofio’n aml) dywedodd Saunders Lewis fod Ffasgaeth yn dal mai i’r wladwriaeth y perthyn pob unigolyn, a bod hawliau’r Wladwriaeth yn ddiamod. ‘Deil y Blaid Genedlaethol Gymreig mai cymdeithas o gymdeithasau yw’r genedl, a bod hawliau’r cymdeithasau llai, megis y teulu, y fro, yr undeb llafur, y gwaith, y capel neu’r eglwys, bob un yn deilwng o barch.

Nid oes gan y Wladwriaeth hawl foesol o gwbl i dreisio hawliau’r cymdeithasau hyn ac y mae hawliau hefyd y tu allan i ffiniau’r genedl y dylai pob dyn a phob gwlad eu parchu.'”

Yn sicr ddigon, roedd gweledigaeth Saunders Lewis yn rhannol seiliedig ar etifeddiaeth Cymru a darddai o’i gwreiddiau Ewropeaidd.

Peidier felly â meddwl mai rhinweddau masnachol undod Ewrop oedd wrth fôn y weledigaeth hon; i’r gwrthwyneb. Ystyriaeth eilradd oedd unryw fanteision materol; oblegid nid ar sail faterol, ond ysbrydol, y gosododd Saunders ei weledigaeth; a tharddiad Ewropeaidd y dimensiwn ysbrydol oedd yn bwysig iddo. Gwelir hyn yn un erthygl yn Ysgrifau Dydd Mercher, pan ddywed Saunders fel a ganlyn:

Hanes gwareiddiad Ewrop – hanes delfryd ysbrydol ydyw…Olrain y delfryd hwnnw a rydd ystyr i astudio hanes Ewrop; hynny a rydd undod i Ewrop.

Gall fod cant a mil o ddylanwadau ar fywyd gwlad ac ar ei ffordd o fyw. Ond yr hyn a ddaw i mewn i’w bywyd hi fel tynged, a benderfyna ei rhan hi yn etifeddiaeth Ewrop, yw’r delfryd moesol arbennig hwn, sef y delfryd a luniwyd gyntaf erioed gan Roeg. Groeg yw cychwyn ein gwareiddiad ni a llun Groeg sydd arno hyd heddiw.”

Difyr yw nodi geiriau Patricia Elton Mayo, yn ei llyfr “Roots of Identity: Adnabod y Gwreiddiau”, ble mae’n ysgrifennu, a chyfieithaf, “Fel awdur a dramodydd adnabyddus ar y cyfandir ond dieithr i Loegr, pwysleisiodd Saunders Lewis y cyd-destun Ewropeaidd sydd i ddiwylliant Cymru, ffactor gwbl amlwg cyn – a rhaid dyfynnu’r Saesneg gwreiddiol – “before the English occupation isolated Wales from the mainstream of European cultural development”. Mae persbectif o’r math – sy’n tarddu oddiallan i Gymru, ac yn gweld datblygiadau cenedlaethol yng Nghymru fel rhan o symudiad Ewropeaidd, yn adlewyrchu safbwynt Saunders Lewis, a’i osod mewn cyd-destun llawer ehangach.

Bu Saunders yn olygydd y Ddraig Goch am flynyddoedd yng nghyfnod cynnar y Blaid. Byddai’n manteisio ar bob cyfle i ddod â dimensiwn Ewrop i’w ddadansoddiad.

Er enghraifft, yn erthygl olygyddol rhifyn Awst 1929, a sgrifennodd, dan y pennawd “Yma a thraw yn Ewrop: y lleiafrifoedd yn deffro”, nododd deffroad cenedlaethol yn Fflandrys, Catalunya, Malta, a Llydaw ac mae’n gofyn:

“Beth a brawf hyn oll? Prawf fod lleiafrifoedd Ewrop, y gwledydd bychain a lyncwyd gan rai mwy yng nghyfnodau gormes a chanoli llywodraeth, bellach yn deffro ym mhob rhan o’n cyfandir ni ac yn dwyn ysbryd a delfryd newydd i wleidyddiaeth Ewrop.”

 Wedyn mae’n datgan:

“Arbenigrwydd a nerth Ewrop, o’i chymharu hi ag America, yw amrywiaeth gyfoethog ei gwareiddiad hi. ….Os yw hyn yn gywir, cywir hefyd yw ein dadl ni mai mudiad er bendith i Ewrop a’r byd yw’r mudiad ymreolaeth yng Nghymru ac yn y gwledydd eraill oll…..

Yr athrawiaeth Ewropeaidd hon hefyd sy’n cymell arweinwyr ar y cyfandir, …. sydd yn ceisio arwain Ewrop yn ôl o fateroliaeth ymerodrol, o gystadleuaeth gibddall y galluoedd canolog mawrion, i wleidyddiaeth newydd, gwleidyddiaeth sydd wedi ei sylfaenu ar ddyfnach deall o wir natur a gwerth gwareiddiad y gorllewin.”

Mae SL hefyd yn gweld ymreolaeth Cymru fel rhan o sefydlu gwell drefn ryngwladol; trefn a geisiai ddatrys anghydfod drwy ddulliau heddychlon, nid trwy ymladd y rhyfel gwaedlyd a welodd yntau yn ffosydd Ffrainc.

Mae ei bwyslais ar ddatblygu cyfundrefnau rhyngwladol – a’i rybuddion cyson na fynnai Lloegr fod yn rhan o’r math drefn, yn gefndir i wleidyddiaeth Gwynfor Evans, ac i safiad Adam Price yn erbyn rhyfel Irac.

Mae’n werth manylu ar hyn, gan fod y neges mor berthnasol i’r oes hon, pan mae Lloegr, drachefn, yn cefnu ar ein cyfandir ac ar Lys Cyfiawnder Ewrop. Yn ei erthygl “Lloegr ac Ewrop a Chymru” ym 1927 dywed SL:

Beth yw polisi tramor Lloegr? Datganwyd ei egwyddor yn derfynol ac yn bendant gan Syr Austen Chamberlain ( Gweinidog Tramor Prydain) yng nghyfarfod Seiat y Cenhedloedd (sef yr hen League of Nations) fis Medi. Ebe ef: ‘Y mae Lloegr yn perthyn i undeb gwledydd sy’n hŷn na Seiat y Cenhedloedd, sef Ymerodraeth Prydain ac os y daw gwrthdrawiad rhwng y Seiat a’r Ymerodraeth, rhaid yw i ni bledio’r Ymerodraeth yn erbyn y Seiat.'”

Priodol atgoffa’n hunain fod “deiseb heddwch” Merched Cymru, a gasglwyd ym 1923, yn ymwneud â’r union bwynt – gan apelio i America gefnogi Seiat y Cenhedloedd fel sylfaen hanfodol i adeiladu heddwch.

Aiff Saunders ymlaen: “Pan ddywedodd Chamberlain hynny, llefarodd dros Loegr, nid dros blaid…. Yn awr, yn rhinwedd yr egwyddor hon, y mae Lloegr – ysywaeth, rhaid i ni ddweud y mae Prydain Fawr – er ei bod yn naturiol ac yn ddaearyddol ac o ran yn hanesyddol, yn perthyn i Ewrop ac yn angenrheidiol i Ewrop – eto yn gwadu ei pherthynas a’i chyfrifoldeb ac yn gadael Ewrop heddiw , megis ym 1914 a chynt, yn ansicr am ei pholisi.”

Tydi’n anhygoel y gallem ddeud hyn, eto heddiw? O beidio dysgu gwersi hanes, fe ail-adroddwn yr un camgymeriadau. Y tro diwethaf arweiniodd at ffasgiaeth ac at ryfel 1939. Dyn a’n gwaredo rhag gorfod ail-brofi’r wers waedlyd honno.

Aiff Saunders ymlaen gyda’r datganiad allweddol canlynol, a wnaeth lawer i liwio fy naliadau gwleidyddol innau:

“ Dwyn Undeb politicaidd ac economaidd i Ewrop yw un o anghenion cyntaf ein canrif ni. Gwelir hynny yn glir gan wledydd bychain Ewrop, ac er mwyn sicrhau hynny y lluniwyd ganddynt y Protocol sy’n rhwymo gwledydd i setlo dadleuon drwy gyf-lafaredd, a deddf, ac yn galw ar yr holl wledydd eraill i ymuno i gosbi unryw wlad a dorro eu hymrwymiad.

Er mwyn hynny hefyd, y myn y cenhedloedd bychain rwymo pob gwlad i ardystio i ……. Ystatud Llys Sefydlog Barn Gydwladol. (Yr) Amcan ….yw cael gan y gwledydd dderbyn barn y Llys yn derfyn ar ddadleuon rhyngddynt a thrwy hynny arbed rhyfel.

Fe wrthoda Lloegr … oherwydd, a hithau’n rhan o Ymerodraeth sydd bron yn gwbl tu allan i Ewrop, ni fyn hi rhwymo ei hun i Ewrop….

 Gwrthoda … am na all y Llywodraeth sicrhau, pe byddai barn y llys yn anffafriol i Brydain, y gellid ei ddwyn i ddeddf drwy Senedd Prydain; ac yn ail oblegid bod yr Ymerodraeth yn ddigon eang a chryf i fedru amddiffyn ei hawliau heb bwyso ar lys barn……….”

Ac oni chafodd hyn ei weld yn glir yn ystod y saith mlynedd ddiwethaf, yn agwedd pobl Brexit tuag at Lys Cyfiawnder Ewrop….?

Aiff ysgrif Saunders ymlaen:

“Gwelir hefyd fod tueddiadau economaidd Lloegr yn llawn cymaint â’i thueddiadau gwleidyddol, yn arwain i ryfel. Gobaith heddwch gwleidyddol Ewrop yw cael Prydain yn rhan hanfodol o undeb cenhedloedd Ewrop…..

Ond ym Mhrydain a oes traddodiad Ewropeaidd? A oes yma genedl a fu’n rhan wreiddiol o wareiddiad y Gorllewin, yn meddwl yn null y gorllewin ac yn gallu deall Ewrop; ac yn gallu cydymdeimlo a hi? Yr ateb yw: Cymru.

Y Cymry yw’r unig genedl ym Mhrydain a fu’n rhan o Ymerodraeth Rufain… Fe all Gymru ddeall Ewrop canys y mae hi’n un o’r teulu.”

Gyfeillion, O’r gwreiddiau hyn y mae mudiad cenedlaethol Cymru wedi tyfu; a gwae ni os anghofiwn hyn. Mewn erthygl arall yn y Ddraig Goch, mae’n honni ei fod “yn eglur bod cyfathrach agos ag Ewrop yn ffynhonnell pob Dadeni i ddiwylliant Cymraeg.”

A phwysleisiaf drachefn fod gwareiddiad cenedlaethol Cymru yn cynnwys ein hetifeddiaeth ddiwylliannol – ein hiaith, ein llenyddiaeth, ein cerddoriaeth, ein celfyddydau cain – a llawer mwy.

Ond mae hefyd yn cynnwys ein gwerthoedd, megis y pwyslais a roddir o fewn ein hetifeddiaeth gymdeithasol, ar gydraddoldeb; ar werth cymdeithas fel y cyfryw, ac nid gwerth yr unigolyn a’r teulu yn unig; ac ar yr elfen o gydweithio, fel teuluoedd, fel cymunedau ac fel gwledydd, i warchod ein buddiannau.

Dyma hanfod y gwahaniaeth sylfaenol sydd rhwng gwleidyddiaeth Cymru a gwleidyddiaeth Lloegr; ac oherwydd bod y Blaid Lafur Gymreig yn mynnu clymu ei hun i’r Blaid Lafur Seisnig, mae’n methu â datblygu athroniaeth a rhaglen wleidyddol ar sail ein gwerthoedd cenedlaethol ni, fel sylfaen i’w pholisïau o fewn Senedd Cymru.

Ac ar hyn, dof nôl at gwestiwn “annibyniaeth”. Byddwch wedi sylwi, o’r hyn a ddywedais am bolisïau pleidiau Llundain, yn y dauddegau, eu bod yn gwrthod i Brydain rannu grym â sefydliadau rhyngwladol er mwyn gwarchod eu hannibyniaeth.

Dyna oedd ystyr annibyniaeth pan sefydlwyd Plaid Cymru; a dyna paham roedd Gwynfor Evans yn ysgrifennu yn y chwedegau, “Datganwyd (gan Blaid Cymru) o’i chychwyn mai rhyddid, nid annibyniaeth, yw ei nod”. Roedd hyn, felly, oherwydd ymrwymiad y Blaid i alluogi Cymru i chwarae ei rhan mewn sefydliadau rhyngwladol, megis Cynghrair y Cenhedloedd; ac wedi’r rhyfel, y Cenhedloedd Unedig; ac yn ddiweddarach, yn Undeb Ewrop.

Dim ond ar droad y ganrif, pan ail-ddiffiniwyd telerau aelodaeth Undeb Ewrop i ddatgan fod aelodaeth o’r Undeb ar agor i “wladwriaethau annibynnol”, y newidiodd y Blaid ei pholisi i arddel annibyniaeth. Pleidleisiais innau dros hynny, gan dderbyn mai’r peth cyntaf a ddigwydd i wlad sy’n dod yn rhan o Undeb Ewrop, ydi ei bod hi’n aberthu rhan o’i hannibyniaeth. Byddai Saunders Lewis, dwi’n sicr, yn llawenhau, fod Cymru’n arddel hyn fel nod.

Mae hyn yn f’arwain at y “Deg pwynt polisi” a luniwyd gan SL. Yr hyn sy’n ddifyr, o gofio fod rhai haneswyr yn gosod gwleidyddiaeth SL ym mhrif ffrwd Democratiaid Cristnogol Ewrop, ydi mai trywydd adain chwith digamsyniol sydd i’r pwyntiau polisi hyn ac fe welir hyn fwyaf yn Pwynt 3:

“3) Mae cyfalafiaeth ddiwydiannol a chystadleuaeth economaidd – rydd oddiwrth reolaeth llywodraeth gwlad – yn ddrwg dirfawr ac yn gwbl groes i athrawiaeth cenedlaetholdeb cydweithredol.”

Gallai’r gosodiad fod wedi dod o enau’r Cymro mawr a sefydlodd yr egwyddor gydweithredol a fathodd, hefyd, y gair sosialaeth, sef Robert Owen, o’r Drenewydd – un y dylem ei anwesu fel un o gonglfeini’r weledigaeth gymdeithasol Gymreig.

Mae’n werth oedi am eiliad ar y geiriau a ddyfynnais, gan eu bod yn allweddol wrth geisio safleoli daliadau Saunders a hefyd yn bwysig i’r ffordd y mae Undeb Ewrop wedi tyfu.

Doedd Saunders Lewis, wrth gwrs, ddim yn Farcsydd; ac roedd yn feirniadol iawn o Gomiwnyddiaeth Sofietaidd – ac o ganlyniad yn ennyn gwg y Cymry – a Saeson – oedd yn sylfaenu eu gwleidyddiaeth ar ddadansoddiad Marcsaidd.

Ond wrth ddatgan nad oedd o’n ddilynydd i Karl Marx, tydi hynny ddim yn ei wneud yn gyfalafwr; nid dewis beinari Rhodd Mam ydi ystod y dewis yn y sbectrwm gwleidyddol. Gwnaeth Saunders yn gwbl glir, ym mhennod gyntaf Canlyn Arthur, ei elyniaeth tuag at gyfalafiaeth ryngwladol; a dyfynnaf ei eiriau : “Dyweder yma ar unwaith ac yn bendant, mai cyfalafiaeth yw un o elynion pennaf cenedlaetholdeb.”

Ac â ymlaen; “Mae’n rhaid i genedlaetholwyr gynllunio sut i ddwyn Cymru allan o rwymau cyfalafiaeth”. Ond wrth wneud hyn, mae’n derbyn pwysigrwydd busnesau bychain sy’n rhan o gymdeithas; a hefyd busnesau cydweithredol.

Ac mewn ysgrif ym 1932 dywed: “I’r cenedlaetholwr Cymreig, y mae’r Undebau Llafur yn sefydliadau amhrisiadwy gwerthfawr a bendithiol ac y mae eu parhad a’u llwyddiant yn hanfodol er mwyn sefydlu yng Nghymru y math o gymdeithas yr amcanwn ato.”

Dwi’n dyfynnu’r geiriau hyn, ynglŷn â natur y gymdeithas a’r economi y mae eisiau ei weld yng Nghymru, er mwyn gwadu yn ddi-flewyn-ar-dafod yr honiadau ei fod ar yr adain dde wleidyddol; a hefyd fel cyd-destun ei weledigaeth ehangach ar gyfer Ewrop.

Diben Cymuned Ewrop, o’r dyddiau cynnar, oedd hyrwyddo masnach rydd ar yr amod ei fod o fewn fframwaith cymdeithasol, ac felly i greu telerau cyfartal ar gyfer gweithwyr y gwahannol wledydd, yn hytrach na’u gadael ar drugaredd y farchnad.

Doedd llawer ym Mhrydain heb ddechrau dirnad hyn ym 1975, adeg y refferendwm ar aelodaeth Prydain o’r “Farchnad Gyffredin”. Felly, roedd yr adain dde fasnachol Seisnig yn ysu am aelodaeth o’r gyfundrefn newydd ble gallasant, yn eu tyb hwy, greu fwy fyth o elw preifat. Mewn gwrthgyferbyniad, fe ymatebodd y chwith Seisnig drwy wrthwynebu aelodaeth o’r Farchnad Gyffredin.

Ond roeddent wedi camddeall y weledigaeth Ewropeaidd: sef yr uchelgais o greu Ewrop gymdeithasol llawn cymaint â’r Ewrop economaidd: y “Social Europe” a ddaeth yn rhan hanfodol o’r frwydr dros y bennod gymdeithasol o fewn cyfansoddiad yr Undeb Ewropeaidd; a phan ganfu Maggie Thatcher a’i chriw fod oblygiadau gwaraidd o’r math yn rhan o’r weledigaeth, bu iddynt yn fuan iawn gamu nôl.

Dyna pam y gwelwyd erbyn Brexit, lawer ar adain dde Lloegr yn ffyrnig yn erbyn Undeb Ewrop; ac elfennau blaengar y chwith, o’i phlaid.

Byddai’n wirion i mi honni mod i’n cytuno a phob gair a ddeilliodd o enau Saunders Lewis; nac, yn wir, y cyfan o’r Deg Pwynt Polisi. Yn amlwg, roedd rhai pethau a oedd, efallai, yn gredadwy yn eu cyfnod – ond sy’n edrych yn hurt, braidd, heddiw. Ond erys brif ffrwd ei weledigaeth yn gwbl berthnasol.

Erthygl arall yn y gyfrol Canlyn Arthur, gyda thrywydd Ewropeaidd, yw’r un ar Tomáš Masaryk ac adfywiad cenedlaethol Bohemia; ac mae hyn yn ateb i rai beirniaid sy’n edliw mai dim ond diddordeb yn y gwledydd bach Celtaidd oedd gan Blaid Cymru pryd hynny. Masaryk lwyddodd i osod sylfaen i ‘r weriniaeth Tsiec sydd bellach yn wlad annibynnol.

Roedd Masaryk, fel Saunders Lewis, yn pwysleisio rôl diwylliant fel un o hanfodion y gymuned genedlaethol; ac fel SL, roedd yn gweld ei wlad o fewn fframwaith Ewropeaidd ac o fewn delfrydau Ewrop.

Edmygai Saunders ef oherwydd iddo “ddeffro enaid y genedl” a chyflawni hyn trwy weithredu’n ddi-drais. Mae Saunders yn uniaethu â gweledigaeth Masaryk, gan ddeud:

Iddo ef, yr oedd bod yn Fohemiad da yn golygu bod yn Ewropead da hefyd” gan ychwanegu

“…yr oedd gan Fasaryk pob amser dau gartref, Bohemia ac Ewrop. Dyna’r unig genedlaetholdeb y gallaf i ei edmygu…”.

Roedd yr agwedd allblyg – y syniad y gallai SL fod yn gartrefol bron unrywle yn Ewrop – yn naturiol yn lliwio ei agwedd yntau tuag at bobl sy’n symud i Gymru: ‘doedd ei genedlaetholdeb ddim yn seiliedig ar godi muriau o gwmpas Cymru; yn hytrach dywedodd

Rhaid troi’r estroniaid yn Gymry a rhoddi iddynt y meddwl Cymreig, y diwylliant Cymreig, a’r Iaith Gymraeg.”  

Er fel y gwyddom, weithiau haws deud na gwneud!         

Saunders Lewis, gyda’i gyd-ddiffynyddion
Lewis Valentine a D.J. Williams,
adeg prawf llys  Penyberth

Yn ei gyfraniad pwysig i’r gyfrol “Presenting Saunders Lewis” mae Dafydd Glyn Jones, wrth ysgrifennu am “Aspects of his work: his politics”, yn nodi – a dwi’n ei gyfieithu:

Trwy gydol y gyfrol, mae Canlyn Arthur yn rhagdybio mai’r genedl yw’r ffurf naturiol ar gymdeithas yn Ewrop ac yn sylfaen i wareiddiad y Gorllewin… i fodoli, ac i ennill cydnabyddiaeth i’r fodolaeth honno gan genhedloedd eraill, dyma’r unig ffordd, yn ôl Saunders Lewis, y gall Gymru gyfranogi’n llawn ac yn greadigol, o fewn cymdeithas ehangach.

A mae’r gyfranogaeth honno yn anhepgor os oes unryw ystyr i hunanlywodraeth.  Mae Senedd Gymreig yn angenrheidiol nid er mwyn galluogi i Gymru ymgilio i hunanddibyniaeth, ond er mwyn iddi adennill ei chysylltiad ag Ewrop”.

Yn ôl Dafydd Glyn, un o’r dylanwadau mwyaf ar Saunders Lewis oedd yr ysgolar Pabyddol Ffrengig, Jacques Maritain. Ef oedd un o arweinwyr Ffrainc a fynnodd fod amgenach lwybr i Babyddion Ffrainc na chefnogi’r mudiad lled-ffasgaidd Action Française.

Roedd delfrydiaeth Maritain yn cynnwys rhyddid yr unigolyn, yr angen am drefn o fewn cymdeithas a phlwraliaeth newydd sy’n osgoi unbennaeth a cheidwadaeth laissez-faire.

Bu’n ddylanwadol yn y gwaith o ddrafftio ‘r Datganiad Hawliau Dynol (Universal Declaration of Human Rights); fe ymgyrchodd i ddwyn sylw at erchyllterau’r Holocaust. Cyhoeddodd gyfrol ym 1936, “Integral Humanism” ac edrychir arno fel un a ysbrydolodd y mudiad Democrat Cristnogol yn Ewrop.

Roedd yn ffrind mynwesol i Robert Schuman, Gweinidog Tramor Ffrainc wedi’r rhyfel – yr un a allai hawlio ei fod, anad neb, yn sylfaenydd Undeb Ewrop!

Fe wnaed gwaith gwerthfawr ar bwysigrwydd syniadau Saunders Lewis am y berthynas hanfodol rhwng Cymru ac Ewrop, gan y Dr Emyr Williams, a enillodd ddoethuriaeth yng Nghaerdydd gyda’i thesis ar “The Social and Political Thought of Saunders Lewis”.

Mae Emyr Williams yn olrhain dylanwad Maritain ar Saunders; ac mae’n datgan yn ei draethawd – trosaf ei eiriau i’r Gymraeg:

Casgliad Maritain ydi fod y cysyniad o “sofraniaeth” yn anghywir o’i hanfod, gan fod awdurdod gwleidyddol yn tarddu o’r bobl, o’r corff gwleidyddol; ac nad ydyw’n disgyn o’r oruchel. Mae hyn yn sylfaenol i ddeall meddylfryd Saunders Lewis ynglŷn â’r cysyniad o sofraniaeth…”

 

Dwi’n ddyledus i Emyr Williams am ei help ac am gael astudio ei waith ymchwil. Ymhlith ei gasgliadau oedd:

  • Fod y syniad o archwladwriaeth ganoledig Ewropeaidd yn wrthun i SL;
  • Fod ei weledigaeth yn seiliedig ar yr egwyddorion o ffederaliaeth a sybsidiaredd;
  • Fod ei fodel ar gyfer Ewrop yn un o lywodraethiant lluosog ac aml-haenau (“multilevel, plural governance”);
  • Fod yr elfen o barhad diwylliannol cenedlaethol yn rhan annatod o’r cysyniad Ewropeaidd, ac yn rhan ganolog o hunaniaeth Ewrop.

Yn ôl Emyr Williams, “Pabyddiaeth a Ffrancoffilia Saunders Lewis oedd yr elfennau a’i yrrodd i weld y diwylliant Cymreig fel rhan o dreftadaeth Cristnogol Ewropeaidd ehangach; a’i gymell i geisio a symud Cymru i ffwrdd o’i pherthynas blwyfol a Lloegr a Phrydain, a cheisio â’i chael i gysylltu, yn ddiwylliannol ac yn wleidyddol, gyda’r byd ehangach.”

Mae Saunders Lewis yn cydnabod iddo gael ei ddylanwadu gan waith Emrys ap Iwan – yn benodol felly gan lyfr T. Gwynn Jones ar Emrys ap Iwan, a ddisgrifiwyd gan SL fel “Un o’r llyfrau hynny sy’n newid hanes ac yn dylanwadu ar genhedlaeth gyfan, gan ei hysbrydoli a rhoddi cyfeiriad i’w meddyliau.”.

Roedd Emrys ap Iwan, fel Saunders Lewis yn cael llawer o’i ysbrydoliaeth o Ffrainc; a hefyd o’r Almaen ble bu’n athro. Emrys ap Iwan fathodd y term “ymreolaeth”; gan ei ddiffinio mewn termau ffederal a defnyddio’r Swisdir fel sail.

Yn ôl Saunders Lewis, bu’r athronydd a hanesydd Ffrengig, Etienne Gilson, yn un o’r prif ddylanwadau arno; ac roedd Gilson ei hun yn awdurdod ar waith Descartes, ac yn cydweithio’n glos â Jacques Maritain!

Dywed rhai mai ei ddeffroad personol i bwysigrwydd canolog y deimensiwn Ewropeaidd a ddaeth a SL i ddatblygu ei ymwybyddiaeth wleidyddol a chenedlaethol.

Bu amser, yn y chwedegau a’r saithdegau, pan edrychodd lawer o fewn y mudiad cenedlaethol ar Undeb Ewrop fel rhwystr i annibyniaeth Cymru.

Yn fy marn i, heddiw, megis canrif yn ôl pan fireiniodd Saunders Lewis ei weledigaeth ar gyfer Cymru – nid Ewrop yw’r bygythiad i ddyfodol Cymru, nac i werthoedd Cymru, ond meddylfryd imperialaidd San Steffan sydd , gyfeillion, yr un mor wir heddiw ag ydoedd yn nyddiau Austen Chamberlain.

O safbwynt heddiw, yr hyn sy’n bwysig i ni ei gofio ydi, yn gyntaf, pam yr oedd SL yn edrych i’n gwreiddiau Ewropeaidd am ysbrydoliaeth? ‘Roedd hynny am resymau diwylliannol a chrefyddol, gan mai ein gwreiddiau Ewropeaidd sydd wedi creu ein hunaniaeth a’n diwylliant.

 O’r gwreiddiau hyn y mae ein gwerthoedd wedi datblygu; ac mae’r agwedd hon, i mi yn gwbl sylfaenol.

Ond mae rheswm arall eithriadol bwysig, paham na ddylem gefnu ar y gwaith a wnaed i uno’n cyfandir; ac mae hanes diweddar yr Iwcrain yn ein hatgoffa am hyn.

Mae rhai ohonom yma heddiw, â pherthnasau a ddioddefodd – o bosib a gollodd eu bywydau – yn y ddau ryfel arswydus a ymladdwyd rhwng cenhedloedd Ewrop yn ystod hanner gyntaf yr ugeinfed ganrif. Gadewch i ni byth anghofio mai er mwyn osgoi gweld y math gyflafan yn ein cyfandir ni, y daeth pobl at ei gilydd yn sgil yr ail ryfel, i geisio a chreu undod newydd, heddychlon, yn ein cyfandir.

I gloi, dof nôl at thesis Emyr Williams – sy’n tanlinellu’r ffaith nad yw SL yn gosod sofraniaeth cenedlaethol mewn gwladwriaeth annibynnol, fel conglfaen ei genedlaetholdeb Cymreig. Ac mae hyn yn ei wneud, yn ôl rhai gwyddonwyr gwleidyddol, yn unigryw o fewn ei gyfnod – ac ymhell o flaen ei amser. Yn sicr ddigon, nid yw wedi ei ynysu yn y gorffennol canoloesol, fel mae ei elynion gwleidyddol am i ni gredu.

Gweithiodd Emyr Williams ar ei thesis yn rhannol oherwydd na fu ymdrech ers y 70au i adolygu syniadau gwleidyddol SL yng ngoleuni’r newidiadau anferthol y deugain mlynedd diwethaf – sydd erbyn hyn yn cynnwys :

  • mynediad Prydain i Undeb Ewrop, wedyn ysywaeth ei gadael;
  • datblygiad pennod gymdeithasol Ewrop; cwymp comiwnyddiaeth ac ail-uno Ewrop;
  • dyfodiad gwledydd bychain yn aelodau llawn o Undeb Ewrop;
  • sefydlu senedd ddeddfwriaethol I Gymru;
  • pasio deddfau sy’n rhoddi statws swyddogol i’r iaith Gymraeg; a’r
  • Twf yn yr Alban ac yng Nghymru yn y gefnogaeth i annibyniaeth.

Mae’r rhain oll yn ategu’r alwad dros ail-asesu gwerthoedd a neges wleidyddol Saunders Lewis.

Dywed Emyr Williams am SL:

“…yn hytrach na gweld lle ar gyfer y genedl Gymreig o fewn hierarchaeth yr Ymerodraeth Brydeinig, mae’n gweld Undeb gwleidyddol ac economaidd Ewrop fel yr elfen hanfodol ar gyfer bywiogrwydd “cenhedloedd bach Ewrop” o fewn cyfundrefn egalitaraidd. Mae’r cysyniad o Undeb Ewrop felly yn ganolog i’w feddylfryd gwleidyddol”.

 Mae’r genadwri’n dod mewn brawddeg:

“Mae datblygiad yr Undeb Ewropeaidd, yn ogystal â’i hegwyddor sylfaenol o sybsidiaredd a llywodraethiant aml-haen, felly yn ein harwain i ail-asesu gweledigaeth Saunders Lewis”.

A dyna fy neges innau bore ma, ar lwyfan y Babell Len, i ni edrych eto ar ddysgeidiaeth un o lenorion mwyaf Cymru a fframiodd y weledigaeth ar gyfer y Gymru sydd ohoni – boed hynny yn nhermau hawliau iaith, perthynas â’n cyfandir, cyfiawnder cymdeithasol neu’r hyn sy’n hanfod i genedlaetholdeb gwaraidd a threfn ryngwladol.

Ac os ydym am ddefnyddio’r tair blynedd nesaf i ddysgu gwersi o’r ganrif a aeth heibio ers darlith 1926, ble gwell i ni gychwyn ar y gwaith nag yma yng ngwlad Llŷn ac ar lwyfan a ddarparwyd gan Brifysgol Abertawe. A lle gwell i gloi, na chyda dwy gerdd Williams Parry, yn gyntaf i’r Gwrthodedig:

Hoff wlad, os medri hepgor dysg,
Y dysgedicaf yn ein mysg
Mae’n rhaid dy fod o bob rhyw wlad
Y mwyaf dedwydd ei hystâd.

Ac eto, i’r Cyn-ddarlithydd:

Y Cyntaf oedd y mwyaf yn ein mysg
Heb gyfle i dorri gair o gadair dysg
Oherwydd fod ei gariad at ei wlad
Yn fwy nag at ei safle a’i lesâd.

Diolch yn fawr.     

Dafydd Wigley.                 

                                                            ****

Llyfryddiaeth

Egwyddorion Cenedlaetholdeb, Saunders Lewis, Plaid Genedlaethol Cymru. Argraffwyd yn 1926 gan Evan Jones, Argraffydd, Machynlleth.

The Welsh Nationalist Partty 1925-1945: A Call To Nationhood. D.Hywel Davies (1983) Cardiff. University of Wales Press.

Saunders Lewis: Letters to Margaret Gilcriest. Edited by Mair Saunders Jones, Ned Thomas and Harri Pritchard Jones (1993) Cardiff. University of Wales Press.

The Social and Political Thought of Saunders Lewis, Emyr Williams. A dissertation submitted at the School of European Studies, Cardiff University, in candidature for the degree of Doctor of Philosophy, Cardiff University.  June 2005. https://orca.cardiff.ac.uk/id/eprint/54521/
Social and political thought of Saunders Lewis. -ORCA (cardiff.ac.uk)

Penyberth – Pam y Symudwyd yr Achos o Gymru?

Mae ymchwil newydd yn dangos bod y penderfyniad dadleuol i symud achos llys llosgi Ysgol Fomio Penyberth o Gymru i Lundain wedi’i ysgogi gan bennaeth lleol yr heddlu yn hytrach na chan lywodraeth San Steffan.

Cafodd tri o aelodau mwyaf blaenllaw’r Blaid, Saunders Lewis, Lewis Valentine a DJ Williams eu carcharu ar ôl llosgi’r ysgol fomio a oedd yn cael eu codi ym Mhenyberth ger Pwllheli ym Mis Medi 1936.

Bu storom yng Nghymru yn dilyn y penderfyniad i symud yr achos i’r Old Bailey, a hynny ar ôl i reithgor yng Nghaernarfon fethu â chael y Tri’n euog o’r difrod.  Bu’r cyn-Brif Weinidog David Lloyd George ymhlith y llu a feiai lywodraeth y dydd, wrth ddweud mai dyma oedd y llywodraeth cyntaf i roi Cymru ar brawf yn yr Old Bailey.

Bellach mae ymchwil newydd gan yr arbenigwr cyfreithiol Keith Bush yn dangos bod y pwysau i symud yr achos wedi’i ysgogi gan Brif Gwnstabl Heddlu Sir Gaernarfon, Edward Williams, yn hytrach na chan weinidogion llywodraeth Llundain.

Mae ymchwil Mr Bush, sy’n Gymrawd Cyfraith Cymru yng Nghanolfan Llywodraethiant Cymru, wedi darganfod bod llythyr a ysgrifennwyd gan y Prif Gwnstabl ddeuddeng niwrnod ar ôl diwedd yr achos cyntaf yng Nghaernarfon wedi annog y Cyfarwyddwr Erlyniadau Cyhoeddus i ddanfon yr achos y tu allan i Gymru.

I ddangos ei bryder, amgaeodd gopi o’r panel o ddarpar-reithwyr a farciwyd ganddo  i nodi pa reithwyr oedd wedi bod yn barod i gael y Tri yn euog a pha rai oedd ddim – saith dros euog a phump yn erbyn.

Roedd y dystiolaeth hon o’r rhaniad dwfn o fewn y rheithgor, ynghyd â’r awyrgylch tu allan a thu fewn i’r llys yn ystod y treial, yn ei gwneud yn angenrheidiol yn ei farn ef i gynnal yr achos dros y ffin yn yr Old Bailey: ychwanegodd fod canlyniad yr achos yng Nghaernarfon wedi rhoi hwb mawr i’r Blaid, a’u bod yn dweud y bydd canlyniad tebyg eto pe byddai’r difinyddion yn ymddangos gerbron rheithgor Cymreig.

Fodd bynnag, cymaint oedd y gwrthwynebiad a gododd yn erbyn y cais fel bod y Twrnai Cyffredinol wedi chwilio am opsiwn arall, gan gyfaddef nad oedd wedi rhagweld y gallai’r syniad o symud achos o Gymru i Loegr fod mor ddadleuol.

Cynigiodd bargyfreithwyr dros yr erlyniad ddewis amgen i’r Arglwydd Prif Ustus, sef cynnal ail brawf rywle arall yng Nghymru, gan awgrymu Caerdydd; ond erbyn hynny yr oedd yn rhy hwyr – yr unig gais o flaen y Llys oedd i’r achos gael ei symud o Gymru i Lundain.

Datgelwyd yr ymchwil mewn darlith a draddodwyd gan Mr Bush yn yr Eisteddfod Genedlaethol ym Moduan ger Pwllheli, a drefnwyd gan Gymdeithas Hanes Plaid Cymru.  Mae hefyd yn edrych ar agweddau eraill o achos llys Penyberth, gan gynnwys y driniaeth o’r iaith Gymraeg yn ystod  yr achos cyntaf.

Fe’i cyhoeddir yn llawn yn Gymraeg ac yn Saesneg ar wefan y Gymdeithas, hanesplaidcymru.org

Tri Penyberth gan yr arlunydd Ifor Davies, arddangoswyd yn Y Lle Celf yr Eisteddfod Genedlaethol ym Moduan 2023.

Agweddau Cyfreithiol Achos Penyberth

 

Dydd Iau 10 Awst ym Mhabell y Cymdeithasau 2 ar faes yr Eisteddfod yn Boduan, cafwyd darlith gan y bargyfreithiwr, awdur ac academig, Keith Bush, sy’n Gymrawd Cyfraith Cymru yng Nghanolfan Llywodraethiant Cymru.

Bu’n trafod agweddau cyfreithiol achos y tri o aelodau mwyaf blaenllaw’r Blaid, Saunders Lewis, Lewis Valentine a DJ Williams ar ôl llosgi’r ysgol fomio a oedd yn cael eu codi ym Mhenyberth ger Pwllheli yn 1936.

Dyma sain y ddarlith –

 

Tri Penyberth

 

Agweddau Cyfreithiol Achos Penyberth

(Darlith a draddodwyd gan yr awdur ar ran Cymdeithas Hanes Plaid Cymru yn Eisteddfod Genedlaethol Boduan, Awst 2023)

Achos Penyberth

 Y Tri

 

Ar 19eg Ionawr 1937, yn yr Old Bailey yn Llundain, cafwyd Saunders Lewis, Lewis Valentine a D. J. Williams (“y Tri”) yn euog o ddifrodi eiddo, yn groes i adrannau 5 a 51 o Ddeddf Difrod Maleisus 1861. Fe’u hanfonwyd i garchar am 9 mis. Sail y cyhuddiad oedd bod y Tri wedi llosgi “yn anghyfreithlon ac yn faleisus” adeiladau a deunyddiau ar dir a oedd wedi bod yn rhan o fferm Penyberth ger Penrhos, Llŷn ond a oedd, bellach, yn cael ei droi’n  Ysgol Fomio ar gyfer yr RAF. Rhan oedd y weithred o ymgyrch yn erbyn yr Ysgol Fomio a arweiniwyd gan Blaid Genedlaethol Cymru, y bu’r Tri’n aelodau blaenllaw ohoni. Roedd Saunders Lewis wedi bod yn Llywydd arni ers deng mlynedd, gan olynu Lewis Valentine yn y swydd honno. O’r cychwyn, bwriad y Tri oedd cymryd cyfrifoldeb am y difrod er mwyn medru defnyddio’r achos llys a fyddai’n dilyn fel llwyfan i’r ymgyrch ac i’r Blaid yn gyffredinol.

Cafodd agweddau cymdeithasol a gwleidyddol achos Penyberth eu trafod yn helaeth ac yn fanwl dros y pedwar ugain a saith mlynedd ddiwethaf. Ond heddiw rwyf am  ganolbwyntio ar yr agweddau cyfreithiol ohono, ac yn arbennig y penderfyniad, ar ôl i reithgor yng Nghaernarfon methu a chael y Tri yn euog o gyflawni’r difrod, i symud yr achos i’r Llys Troseddol Canolog yn Llundain.  

Ffynonellau

 

 Adroddir hanes y llosgi ei hun mewn nifer o gyfrolau, gan gynnwys “Tros Gymru”, hunangofiant  J. E. Jones, Ysgrifennydd Plaid Genedlaethol Cymru ar y pryd, “Valentine”, cofiant i Lewis Valentine gan Arwel Vittle, ac “Oddeutu’r Tân” hunangofiant O. M. Roberts.

Ceir triniaeth drwyadl a manwl o’r achosion llys, yn “Tân yn Llŷn” a gyhoeddwyd yn 1937, gan y bargyfreithiwr 25 oed, Dafydd Jenkins (yr Athro Dafydd Jenkins wedi hynny) ac rwy’n ddyledus iawn i’w waith ef. Ond rwyf hefyd wedi medru tynnu ar ffynonellau am yr achos nad oeddent ar gael pan ysgrifennwyd “Tân yn Llŷn” ac sy’n mynd â ni tu ôl i lenni’r broses gyfreithiol. 

Cychwyn y broses

Dechreuodd y broses honno tua hanner awr wedi dau yn y bore, ddydd Mawrth 8 o Fedi 1936, pan gerddodd y Tri i mewn i swyddfa heddlu Pwllheli a gofyn am gael gweld y prif heddwas ar gyfer yr ardal, yr Uwch Arolygydd William Moses Hughes. Pan ofynnodd Cwnstabl Preston, y plismon a oedd ar ddyletswydd, beth oedd yn cyfiawnhau codi’r Uwch Arolygydd Hughes o’i wely, atebodd Lewis Valentine, “Mae Penyberth ar dân”.

Roedd hynny’n ddigon i wneud i’r Cwnstabl ffonio’r Uwch Arolygydd. Pan gyrhaeddodd ef, rhoddodd Saunders Lewis iddo lythyr, wedi’i lofnodi gan bob un o’r Tri, a oedd yn “cydnabod ein cyfrifoldeb am y difrod a wnaethpwyd ar adeiladau’r Gwersyll Bomio y nos hon, Medi 7.” (Sylwer bod y ddogfen wedi’i dyddio ar y sail y byddai’r ymosodiad yn digwydd cyn, ac nid ar ôl, hanner nos.)

Y Prif Gwnstabl

Roedd llythyr y Tri wedi’i gyfeirio’n benodol at Brif Gwnstabl Heddlu Sir Gaernarfon, Edward Williams ac ar ôl i’r Tri gael eu harestio a’u rhoi yn y celloedd, ffoniodd yr Uwch Arolygydd Hughes y Prif Gwnstabl er mwyn ei hysbysu o’r hyn oedd wedi digwydd. Ychydig iawn o sylw a gaiff  Prif Gwnstabl Williams yn y gwahanol hanesion a ysgrifennwyd am achos Penyberth. Ond, fel y daw’n amlwg, roedd ei rôl ynddo, mewn gwirionedd, yn un hollol ganolog. Roedd Edward Williams yn frodor o Lanllechid ger Bethesda ac yn fab i chwarelwr. Cychwynnodd ei yrfa fel plismon yn Llundain, cyn dychwelyd i Sir Gaernarfon a gweithio’i ffordd i fyny i fod yn bennaeth yr heddlu yno. Ar y wyneb, roedd ar delerau da, hyd yn oed yn wresog, gyda chynrychiolwyr y Blaid yng Nghaernarfon, gan gynnwys J. E. Jones, yr oedd ei swyddfa yn y dref, a chyfreithiwr y Blaid, E. V. Stanley Jones, oedd â phractis yno.

Roedd y Prif Gwnstabl yn sicr bod swyddogion y Blaid dros eu pennau a’u clustiau yn yr ymosodiad ar safle’r Ysgol Fomio – canfyddiad a oedd, wrth gwrs, yn hollol gywir. Er mai’r Tri oedd yr “A Team” a gyneuodd y tân, roedd yr adeiladau a’r deunyddiau a losgwyd eisoes wedi cael eu trwytho mewn petrol gan y “B Team” sef pedwar arall o aelodau’r Blaid, a rheiny’n cael eu harwain gan J. E. Jones ei hun. Ond doedd gan y Prif Gwnstabl ddim digon o dystiolaeth i brofi rhan uniongyrchol aelodau eraill o’r Blaid yn y weithred, ac nid yw’n syndod bod hynny wedi pery rhwystredigaeth broffesiynol iddo. Ond  roedd ei elyniaeth a’i ddirmyg tuag at y Blaid Genedlaethol yn mynd llawer iawn tu hwnt i hynny, ac roedd ganddo eisoes ddymuniad, pan ddeuai’r cyfle, i ffrwyno’i gweithgareddau, fel yr esboniodd wrth gyfreithwyr yr erlyniad. Disgrifiodd hi fel “a noisy clique (which) needs checking”. Roedd aelodaeth yn cynnwys y math o berson nad oedd gan y Prif Gwnstabl feddwl uchel iawn ohonynt: “It is mainly composed of Ministers of the Gospel, School Teachers, College Students and Members of the Nonconformist Body”. Nid oedd ganddi, yn ei farn ef, unrhyw hawl i siarad dros Gymru.

Rhywbeth a oedd yn dal i’w gorddi oedd yr hyn a  ddigwyddodd ar Ddydd Gŵyl Dewi 1932 pan aeth J. E. Jones a thri o ddynion ifainc eraill, dau ohonynt yn gyfreithwyr o dan hyfforddiant, i ben Tŵr yr Eryr yng Nghastell Caernarfon, tynnu lawr y Jac yr Undeb oedd yn chwifio yno, a chodi’r Ddraig Goch yn ei le. Roedd ef wedi methu, ar y pryd, i ddod o hyd i gyfiawnhad dros eu herlyn. Ond roedd y llwyddiant bach hwnnw, yn ei farn ef, yn ddigon o fygythiad i’r drefn gyfansoddiadol nes ei fod wedi dwyn y mater i sylw’r Gwasanaeth Diogelwch (MI5). Credai fod y digwyddiad wedi  bod yn anogaeth i’r Blaid i fentro gweithredu’n uniongyrchol ar raddfa llawer mwy uchelgeisiol. Pan dderbyniodd y newyddion o Bwllheli, felly, ni fu’n syndod iddo. Ac fe’i gwelodd fel cyfle i gymryd y camau effeithiol hynny yn erbyn y Blaid Genedlaethol a oedd, yn ei farn ef, yn angenrheidiol. 

Y Cyfarwyddwr Erlyniadau Cyhoeddus

Tan sefydlu Gwasanaeth Erlyn y Goron yn 1986, syrthiodd y cyfrifoldeb am gynnal erlyniadau yn y llysoedd ar heddluoedd lleol, gan ddefnyddio naill ai eu hadran gyfreithiol eu hunain neu, yn enwedig mewn ardaloedd gwledig, trwy gyflogi cwmnïau o gyfreithwyr preifat. Ond roedd yna swyddfa ganolog arbenigol yn Llundain, un y Cyfarwyddwr Erlyniadau Cyhoeddus (neu’r “DPP”), a oedd ar gael i gymryd drosodd erlyniadau cymhleth, sensitif neu arbennig o ddifrifol. Gan ystyried oblygiadau gwleidyddol yr hyn a ddigwyddodd ym Mhenyberth, trefnodd y Prif Gwnstabl i’w swyddogion gysylltu, yn syth, â swyddogion y DPP er mwyn eu rhybuddio ei fod yn bwriadu gofyn iddyn nhw gynnal yr erlyniad ac er mwyn gofyn am eu cyngor am y cyhuddiad priodol i wneud yn erbyn y Tri. Cyngor swyddfa’r DPP oedd y dylai’r heddlu gasglu cymaint o dystiolaeth ag y gallent am y digwyddiad ac i anfon adroddiad llawn atynt mor fuan â phosibl. Dylent gyhuddo’r Tri’n ffurfiol, yn y cyfamser, o drosedd o wneud difrod i eiddo yn groes i adran 51 o Ddeddf Difrod Maleisus 1861, gan esbonio i’r Ynadon lleol, pan ddygwyd y Tri o’u blaen, y byddai cyhuddiadau mwy difrifol yn debyg o ddilyn. Cynrychiolwyd y Tri gerbron Ynadon Pwllheli, y prynhawn hwnnw, gan E. V. Stanley Jones. Gohiriwyd yr achos tan yr wythnos ganlynol a rhyddhawyd y Tri ar fechnïaeth.

Gyrrodd y Prif Gwnstabl ffrwyth ymholiadau’r heddlu, gan gynnwys datganiadau yn disgrifio natur a gwerth y difrod yn fanwl, at swyddfa’r DPP ddau ddiwrnod yn ddiweddarach, gan gadarnhau, ar yr un pryd, ei gais am i’r swyddfa honno gymryd drosodd yr erlyniad. Awgrymai, serch hynny, y byddai’n briodol i’r DPP gyd-weithio gyda chyfreithwyr lleol. Ond rhybuddiodd y DPP yn erbyn gofyn am gymorth oddi wrth y cyfreithwyr hynny a fyddai, fel arfer, yn cynnal erlyniadau ar gyfer yr heddlu yn ardal Llŷn ac Eifionydd, sef cwmni’r Henadur William George, brawd David Lloyd George, y cyn-Brif Weinidog ac Aelod Seneddol Bwrdeistrefi Caernarfon. Rheswm y Prif Gwnstabl am osgoi William George oedd oherwydd, “his sympathies lean towards the Nationalists” – tuedd a amlygwyd, ym marn y Prif Gwnstabl, gan araith a wnaed gan William George mewn cyfarfod o Gyngor Sir Caernarfon ar 8fed o Fedi.  Ychwanegodd fod William George hefyd mewn partneriaeth â’i fab, W. R. P. George, un a oedd “one of the four young men who pulled down the Union Jack from the flag pole at Caernarvon Castle on St. David’s Day, 1st March 1932; one of the others was Mr E. V. Stanley Jones, Solicitor, Caernarvon, who acts for the defendants in this case.”

Pwysleisiodd y Prif Gwnstabl, yn ei lythyr at y DPP, ei fod yn gweld yr ymosodiad ar Benyberth fel bygythiad gwirioneddol i gyfraith a threfn. Roedd wedi clywed bod yna tri aelod arall o’r Blaid eisoes wedi’u dewis, pe bai’r Tri yn cael eu hanfon i garchar, i gamu mewn i’w sgidiau ac i ymosod, eto, ar y safle er mwyn atal cwblhau’r Ysgol Fomio.

Roedd tyst ar ran y Weinyddiaeth Awyr wedi asesu cost y difrod i’w heiddo gan y tân (gan gynnwys dinistrio nifer o adeiladau pren) yn £2355 (sy’n cyfateb i tua £120,000 heddiw) ynghyd â difrod pellach gwerth £300 (£15,000) i offer oedd yn eiddo personol i’r gweithwyr. Penderfynodd y DPP, felly, ei fod yn briodol i gyhuddo’r Tri o drosedd ychwanegol, mwy difrifol, sef rhoi ar dân adeiladau  a oedd yn perthyn i’r Goron, yn groes i  adran 5 o Ddeddf 1861. Ar ôl clywed tystiolaeth yr erlyniad (nas heriwyd gan y diffynyddion) penderfynodd Ynadon Pwllheli, pan ddaeth yr achos o’u blaen unwaith eto ar 16eg o Fedi, i draddodi’r Tri, ar fechnïaeth, i sefyll eu prawf ym Mrawdlys Caernarfon, a oedd  i gychwyn ar 13eg Hydref. Roedd cael gosod yr achos gerbron rheithgor yn union yr hyn roedd y Blaid yn dymuno, wrth gwrs.  

Paratoi ar gyfer y Brawdlys

Gan edrych ymlaen at y Brawdlys, ysgrifennodd y DPP cynorthwyol, Arthur Sefton Cohen, at Brif Gwnstabl Williams ar 28ain o Fedi i ofyn am wybodaeth benodol. Roedd Mr Sefton Cohen yn amlwg wedi cymryd o ddifri rhybuddion y Prif Gwnstabl fod y drosedd yn rhan o ymgyrch o dor-cyfraith pwrpasol ar ran y Blaid ac wedi sylweddoli y gallai’i haelodau neu’i chefnogwyr cael eu dewis i fod yn aelodau o’r rheithgor a fyddai’n penderfynu’r achos. Holodd  a oedd gan y Prif Gwnstabl reswm i gredu na fyddai’r treial yn un teg. Ychwanegodd: “I should also like to know if it is possible for you to obtain a copy of the jury panel before the trial and to let me have it together with your observations upon anyone on the panel so that I may instruct counsel as to whether a challenge should be made to any particular juror.”

Yr arferiad, pryd hynny, oedd i’r Uchel Siryf gyhoeddi, cyn pob Brawdlys, rhestr o ddarpar-reithwyr – y “panel” – y byddai’r rheithwyr ar gyfer pob achos yn cael eu dewis oddi arno. Byddai’r heddlu’n gwirio’r enwau’r panel er mwyn gweld a oedd rhai anghymwys wedi’u cynnwys arno trwy ddamwain neu a oedd  arno unrhyw un oedd â chysylltiadau personol gyda diffynnydd neu dyst. Gallai ymyrryd â chyfansoddiad rheithgor ar sail daliadau gwleidyddol rheithwyr fod yn rhywbeth llawer mwy dadleuol, wrth gwrs, pe bai’n dod i’r golwg.  Ond roedd y Prif Gwnstabl wedi portreadu’r Blaid fel rhyw fath o gell bach eithafol – dim mwy na “chiwed swnllyd”. Ei gyngor cyffredinol i’r DPP oedd, felly: “There is strong feeling of sympathy for the defendants amongst the Party, comprising mainly of students, school teachers, Non-conformist ministers and a fair number of quarrymen. It is difficult to express an opinion as to whether the trial is likely to be a fair one. As far as I have been able to scrutinise the panel of jury, apart from my remarks thereon, I am of the opinion that the jury will be guided by the evidence.”

Beth felly oedd y sylwadau a wnaeth ar rai darpar-reithwyr unigol? Roedd 56 o ddarpar-reithwyr wedi’u gwysio i ddod i’r Brawdlys ond cafodd tri ohonynt eu hesgusodi oherwydd salwch ac yn y blaen. O’r 53 oedd yn weddill, cynghorodd y Prif Gwnstabl bod pedwar ohonynt yn “sympathiser(s) of the Party” ac un arall  yn “An active leader in the Welsh Nationalist Party”. Roedd hynny’n cyfeiriad at yr enw cyntaf ar y rhestr, sef un Willam Ambrose Bebb. Gan fod pawb yn gwybod bod Ambrose Bebb yn un o aelodau amlycaf y Blaid ac wedi cyd-weithio’n agos gyda Lewis Valentine ni fyddai neb wedi synnu i’w weld ef yn cael ei eithrio o’r rheithgor a oedd i wrando’r achos. Ond fel y digwyddodd, ni chafodd ei ddewis ac ni ddewiswyd unrhyw un o’r pedwar arall yr oedd y Prif Gwnstabl yn credu eu bod yn gefnogwyr y Blaid. Ni fu rhaid i’r erlyniad benderfynu, felly, a ddylent eithrio rheithwyr ar sail eu hagweddau gwleidyddol tybiedig.

Brawdlys Caernarfon

Y Barnwr a oedd i ymweld â Chaernarfon yn Hydref 1936 oedd yr Anrhydeddus Syr Wilfred Hubert Poyer Lewis, a aned yn Llundain ond o dras Gymreig. Roedd ei dadcu’n offeiriad o Sir Benfro a gafodd ei ddyrchafu i fod yn Esgob Llandaf ac er bod Mr Ustus Lewis wedi’i addysgu yn Eton a Rhydychen roedd wedi cychwyn ei yrfa fel bargyfreithiwr yng Nghaerdydd ac wedi gwasanaethu mewn catrawd Gymreig yn ystod y Rhyfel Mawr. Doedd ef ddim yn siarad gair o Gymraeg, wrth gwrs, a dyma’r tro cyntaf, ers cael ei benodi’n farnwr y flwyddyn gynt, iddo weinyddu cyfiawnder yng Ngogledd Cymru.

Y sefyllfa gyfreithiol ar y pryd oedd mai yn Saesneg yr oedd yn rhaid cynnal y llys, gan gynnwys cofnodi’r dystiolaeth yn swyddogol. Ond roedd gan y barnwr ddisgresiwn i adael i dyst neu barti siarad Cymraeg pe byddai cyfiawnder yn mynnu hynny, gyda threfniadau ad hoc yn cael eu gwneud i gyfieithu o Gymraeg i Saesneg. Erbyn y 30au, nodwyd tuedd gynyddol ar ran rhai Barnwyr, yn enwedig rhai nad oeddent yn gyfarwydd ag eistedd yng Nghymru, i wrthod caniatáu defnydd o’r Gymraeg gan rai a oedd yn ymddangos eu bod yn medru Saesneg. Nid oedd neb yn gwybod beth fyddai agwedd Mr Ustus Lewis pan fyddai’r Tri, fel yr oedd pawb yn ei ddisgwyl, yn hawlio amddiffyn eu hunain yn Gymraeg.

Strategaeth yr amddiffyniad oedd y byddai baich cyflwyno achos y Tri yn syrthio’n bennaf ar ysgwyddau Saunders Lewis a Lewis Valentine. Penderfynwyd y byddent yn cynrychioli’u hunain, tra byddai D. J. Williams yn cael ei gynrychioli gan fargyfreithiwr 30 oed, yn enedigol o Aberpennar, Herbert Edmund Davies (yr Arglwydd Edmund-Davies wedi hynny).

 Cyfyngedig iawn oedd rôl Edmund Davies yn yr achos ond teimlai’r Blaid y byddai’n syniad da i gael rhywun wrth law i gadw golwg ar gwestiynau cyfreithiol a gweithdrefnol – penderfyniad doeth gan fu rhaid i Edmund Davies atgoffa’r barnwr am hawliau diffynyddion i herio rheithwyr. Bu E. V. Stanley Jones, yno, wrth gwrs, a chyflogwyd cyfreithiwr arall, hefyd, i gynorthwyo gyda’r amddiffyniad, sef Mr H. Cornish o gwmni Thompson’s yn Llundain. Talwyd am gynrychiolaeth gyfreithiol y Tri allan o gronfa gyhoeddus arbennig a gasglwyd at y pwrpas. Arweiniwyd yr erlyniad gan W. N. Stable KC, un o hoelion wyth Cylchdaith Gogledd Cymru a Chaer, oedd yn rhannu ei amser rhwng Llundain a Phlas Llwyn Owen, Llanbrynmair.

Yn yr un ffordd ag yr oedd yr erlyniad wedi sganio’r rhestr o ddarpar-reithwyr er mwyn gweld pwy oedd yn debyg o ffafrio’r amddiffyniad, roedd y diffynyddion a’u cynghorwyr wedi bod yn ystyried herio’r rheithwyr a fyddai, yn eu barn hwy, yn lleiaf tebygol o gydymdeimlo gyda’u hachos. Dewisent wneud hynny’n bennaf ar sail cefndir ieithyddol y darpar-reithwyr.  Cafwyd gwared ar bump o ddarpar-reithwyr di-Gymraeg, a dewiswyd pump arall i gymryd  eu lle, a rheiny i gyd yn Gymry Cymraeg. Cyfeiriodd y Barnwr at y broses hon, sef arfer gan y diffynyddion o hawl ddiymwad oedd ganddynt o dan y gyfraith, fel  “ffars”, gan wneud y feirniadaeth honno o ymddygiad yr amddiffyn yng ngŵydd y rheithwyr, wrth gwrs. 

 Y dystiolaeth

Nid oedd y Tri’n anghytuno gydag unrhyw ran o dystiolaeth yr erlyniad heblaw am hanes y gwyliwr nos, David William Davies, bod dau ddyn (nid oedd ef wedi medru eu hadnabod) wedi ymosod arno, yn ystod y cyrch yn erbyn Penyberth. Roedd y Tri’n gwadu bod unrhyw wirionedd yn hynny ac yn haeru na ddaeth Mr Davies ar gyfyl y safle pan oeddent yno. Er nad oedd unrhyw gyhuddiad o ymosod ar Mr Davies wedi’i wneud yn ffurfiol yn erbyn y Tri, a’r dystiolaeth ar y pwynt felly’n amherthnasol yn dechnegol, doedd dim modd osgoi treulio amser yn gwadu hanes Mr Davies, rhag ofn y  byddai’r rheithgor yn credu bod y Tri wedi bod yn dreisgar tuag ato.

Er bod Mr Ustus Lewis wedi bod yn gyndyn, ar y cychwyn, i adael i’r Tri siarad Cymraeg am ei fod yn hyderus eu bod yn rhugl yn Saesneg, roedd, erbyn diwedd tystiolaeth yr erlyniad, wedi cael cyfle i ail-ystyried. Caniataodd i’r Tri,  wrth gyflwyno’r amddiffyniad, i wneud hynny yn Gymraeg, gyda’u geiriau’n cael eu cyfieithu, fesul brawddeg, gan Mr Gwilym T. Jones, cyfreithiwr o dan hyfforddiant o Bwllheli (a ddaeth wedi hynny’n Glerc Cyngor Sir Caernarfon ac yn aelod blaenllaw o’r Orsedd). Ond er bod y Barnwr, yn y diwedd, wedi mabwysiadu agwedd mwy cymodlon tuag at ddefnydd o’r Gymraeg, ei elyniaeth gychwynnol, mae’n ymddangos, a arhosodd yng nghof y cyhoedd.  

Cyfaddefodd y Tri, wrth gael eu holi, eu bod wedi cynnau’r tân ym Mhenyberth. Ar ddiwedd tystiolaeth y ddwy ochr, nid oedd yna, felly, unrhyw amheuaeth fod y Tri wedi rhoi’r safle ar dân. Nid oeddent yn honni bod ganddynt unrhyw awdurdod cyfreithiol i wneud hynny. Beth, felly, oedd eu hamddiffyniad?

Annerch y Rheithgor

Ar ran D. J. Williams, cyfyngodd Edmund Davies ei hunan at atgoffa’r rheithgor mai nhw, yn y pen draw, oedd â’r hawl i benderfynu a oedd y Tri yn euog neu beidio. Gwnaeth Lewis Valentine anerchiad yn gosod allan y ddadl heddychol yn erbyn yr Ysgol Fomio. Ceisiodd ddarbwyllo’r rheithgor bod y cynllun yn groes i’r ddeddf foesol gan fod bomio o’r awyr yn ddull eithriadol o anwaraidd o ryfela. Dadleuodd y dylid gwahardd yr arferiad trwy gytuniad rhyngwladol yn hytrach na’i hyrwyddo. Gofynnodd i’r rheithgor osod y ddeddf foesol yn uwch na chyfraith Loegr.  Seiliwyd dadl Saunders Lewis yn bennaf ar ystyriaethau cenedlaethol, gan bwysleisio amharodrwydd y Llywodraeth i wrando ar wrthwynebiad Cymru, fel cenedl, i brosiect a fyddai’n niweidio Cymreictod ac yn peryglu heddwch. Ategodd galwad Lewis Valentine ar y rheithgor eu cael yn ddieuog, gan osod egwyddorion cenedlaethol a Christnogol uwchlaw cyfraith. Torrodd y Barnwr ar draws anerchiadau Lewis Valentine a Saunders Lewis dro ar ôl tro, gan hawlio bod eu dadleuon yn amherthnasol ac mai dim ond “cyfraith Loegr” oedd yn cyfrif. Gwnaeth yr un pwynt yn ei gyfarwyddiadau i’r rheithgor.  Yr unig gwestiwn y dylai’r rheithgor ystyried, yn ôl Mr Ustus Lewis, oedd a oeddent yn sicr bod y Tri wedi rhoi’r safle ar dan, a hynny’n yn groes i gyfraith Loegr.

Mae’n amlwg nad oedd yr erlyniad yn rhagweld unrhyw anhawster i gael dyfarniad o euog oddi wrth y rheithgor. Roedd y Prif Gwnstabl wedi cynghori mai grŵp bach iawn oedd cefnogwyr y Blaid a doedd neb o’r rhai yr oedd ef yn credu eu bod yn cydymdeimlo gyda hi wedi cael eu dewis i fod ar y rheithgor. Roedd yr erlynydd W. N. Stable wedi bod yn holi o gwmpas Cymru am agweddau tuag at y Tri a’i ganfyddiad, a rannodd gyda swyddogion y DPP, oedd bod  “Public Opinion is dead against the men, it seems, except for a very small minority.”

Y rheithgor yn methu â chytuno

Ond ar ôl ystyried eu dyfarniad am ddim ond tri-chwarter awr, dychwelodd y rheithwyr i’r llys ac adrodd i’r Barnwyr nad oeddent yn medru cytuno ar ddyfarniad, gyda’r rhaniad yn un mor ddwfn nes y byddai’n ofer i dreulio mwy o amser yn trafod. Gan nad oedd yn bosibl, yn y dyddiau hynny, i reithgor ddod i ddyfarniad ar unrhyw sail ond unfrydedd, bu rhaid i Mr Ustus Lewis ohirio’r achos tan y Brawdlys nesaf, a hynny yn y flwyddyn newydd, a rhyddhau’r Tri, unwaith eto, ar fechnïaeth.

Roedd y dyrfa tu allan i’r llys eisoes wedi bod yn canu Hen Wlad Fy Nhadau, gan amharu,  ar adegau, ar drafodion tu mewn ond, wrth iddo ddod yn hysbys nad oedd y rheithgor wedi medru cytuno, torrodd allan y canu’n gryfach byth. Eisoes, roedd copïau o areithiau Saunders Lewis a Lewis Valentine i’r rheithgor, ar ffurf y pamffled “Paham y Llosgasom yr Ysgol Fomio” ar werth ar strydoedd Caernarfon am 3 ceiniog yr un.

 

Newyddion syfrdanol

Gwelwyd amharodrwydd y rheithgor i gael y Tri yn euog fel buddugoliaeth fawr i’w hachos. Rhagwelai’r Blaid y byddai’r un peth yn cael ei ail-adrodd pan ddeuai’r achos gerbron y Brawdlys nesaf ac na fyddai gan yr erlyniad, yn y pen draw, unrhyw ddewis ond i ollwng y cyhuddiadau yn erbyn y Tri. Dechreuodd y Blaid drefnu cyfarfodydd cyhoeddus ar draws Cymru i’w cefnogi.  Ond mewn cyfarfod o Bwyllgor Gwaith y Blaid ar 31ain Hydref cafwyd adroddiad syfrdanol gan J. E. Jones, “(C)awsom neges, a honnai ddyfod o lygad y ffynnon, i’r perwyl bod y Goron yn gwylio’n fanwl y sefyllfa yng Nghymru er mwyn penderfynu a wnâi gais am symud yr achos i Lundain, ac y dylem gadw mor ddistaw â llygod rhag peri bod ei symud. Rhoddodd hyn ni mewn picil. Ni fynnem, trwy roi cyfle i’r wlad ddangos ei brwdfrydedd dros y tri, beri i’r achos fynd i Lundain a pheri i’r tri fynd i garchar. Ar y llaw arall, yr oedd eisiau codi’n gryf yn erbyn yr Ysgol Fomio.”

Nid oedd modd osgoi oblygiadau symud yr achos i Lundain, cam a ganiatawyd, gyda chydsyniad yr Uchel Lys, o dan Ddeddf y Llys Troseddol Canolog 1856. Byddai’r strategaeth o wneud yr achos yn ganolbwynt i’r ymgyrch yng Nghymru yn erbyn yr Ysgol Fomio’n cael ei thanseilio’n ddifrifol ac ni fyddai unrhyw obaith o gael rheithgor yn Llundain a fyddai gwrthod cael y Tri’n euog.

Trafodwyd y cwestiwn o wneud cais i’r Uchel Lys i symud yr achos i Lundain ar 12fed o Dachwedd, gyda’r Twrnai Cyffredinol, Syr Donald Somervell KC, y Cyfarwyddwr Erlyniadau Cyhoeddus, Syr Edward Tindal Atkinson a chwnsler yr erlyniad, W. N. Stable KC, oll yn bresennol. Penderfynwyd bwrw ymlaen gyda chais a bu gwrandawiadau o flaen yr Arglwydd Prif Ustus, yr Arglwydd Hewart, Mr Ustus Swift a Mr Ustus McNaghten yn yr Uchel Lys yn Llundain ar ddydd Llun Tachwedd 23ain a dydd Llun 7fed o Ragfyr.

Cynrychiolwyd yr erlyniad gan y Twrnai Cyffredinol ei hun a chymaint oedd pwysigrwydd gwrthsefyll y symudiad ym marn y Blaid nes eu bod wedi sicrhau gwasanaeth un o fargyfreithwyr mwyaf amlwg (a chostus) yr oes, sef Norman Birkett KC, i geisio gwneud hynny.

Norman Birkett KC

Ond ni lwyddodd. Doedd dim amheuaeth fod y Tri wedi llosgi Penyberth yn fwriadol a heb awdurdod cyfreithiol. Roedd y diffynyddion wedi cyfaddef a hyd yn oed wedi ymfalchïo yn y weithred. Roeddent wedi annog y rheithwyr i benderfynu’r achos ar seiliau heblaw egwyddorion y gyfraith. Cynhaliwyd yr achos mewn awyrgylch emosiynol, gyda’r dorf tu allan yn canu Hen Wlad Fy Nhadau mor uchel nes ei fod yn anodd, ar adegau, i glywed yr hyn oedd yn cael ei ddweud tu fewn i’r llys. Roedd anerchiadau dau o’r Tri wedi’u cyhoeddi ac ar werth yn syth ar ôl i’r gwrandawiad ddod i ben. Ac roedd cefnogwyr y Tri wedi bod yn annog unrhyw rai a fyddai’n cael eu dewis, y tro nesaf, i fod yn rheithwyr i ddilyn esiampl y rheithgor gwreiddiol a gwrthod eu cael yn euog. Roedd yna ddigon o dystiolaeth, felly, i gefnogi dadl yr erlyniad y byddai’r rheithgor, pe byddai’r achos yn cael ei glywed unwaith eto yng Nghaernarfon, yn cael eu rhoi o dan bwysau anghyffredin a allai ddylanwadau ar eu penderfyniad. Gan nad oedd yr Uchel Lys yn cydnabod unrhyw egwyddor gyfansoddiadol y dylai Cymry sefyll eu prawf o flaen rheithgor o’u cyd-wladwyr, roedd yn anochel y byddai’r Llys yn cytuno bod amcanion cyfiawnder (y prawf cyfreithiol perthnasol) yn cyfiawnhau symud yr achos i’r Llys Troseddol Canolog, fel oedd Deddf 1856 yn caniatáu. 

Adwaith Cymru i’r penderfyniad i symud yr achos i Lundain

Erbyn i’r cais gael ei benderfynu’n derfynol gan yr Uchel Lys roedd eisoes wedi tynnu nyth cacwn ar ben y Llywodraeth. Derbyniodd y papurau newydd bentyrrau o lythyrau yn cyhuddo’r Llywodraeth o danseilio hawliau’r Cymry trwy amddifadu’r Tri o’u hawl i osod eu hachos gerbron rheithgor o’u cyd-wladwyr, yn eu gwlad eu hun ac yn eu hiaith eu hun.     

Nid oedd y feirniadaeth o’r penderfyniad i symud yr achos yn gyfyngedig i’r rhai oedd wedi cefnogi gwrthwynebiad y Tri i’r Ysgol Fomio. Roedd yr Aelodau Seneddol Lleol, David Lloyd George a Goronwy Owen wedi cadw eu pennau i lawr yn eithaf llwyddiannus yn ystod yr ymgyrch, gyda Lloyd George, fel y Prif Weinidog a oedd yn gyfrifol am sefydlu’r RAF, yn gyndyn i gondemnio’r egwyddor o wellai’i effeithlonrwydd. Ond cafwyd adwaith deifiol ganddo i’r penderfyniad i symud yr achos i Loegr: “I think this is a piece of unutterable insolence, but very characteristic of the Government. They crumple when tackled by Mussolini and Hitler, but they take it out on the smallest country in the realm…. This is the First Government that has tried Wales at the Old Bailey.” Cododd ton o brotest yn erbyn y bwriad oddi wrth aelodau seneddol Cymreig o bob plaid, a bu rhaid i’r Prif Weinidog, Stanley Baldwin, dderbyn dirprwyaeth a oedd yn cynnwys ffigyrau amlwg fel Goronwy Owen, Gwilym Lloyd George a Clement Davies o’r Rhyddfrydwyr a Robert Richards, Wil John, William Jenkins ac Aneurin Bevan o’r Blaid Lafur.  (Roedd Lloyd George ei hun ar ei ffordd i’r Caribi ond anfonodd neges yn cefnogi’r gwrthwynebiad.)

 

 

Mewn ateb i gwestiwn Seneddol gan Robert Richards, Aelod Seneddol Llafur Wrecsam, ceisiodd y Twrnai Cyffredinol ymbellhau ei hunan, a’r Llywodraeth, oddi wrth y penderfyniad. “Facts were brought to my notice which, in my view, made it my duty to apply to the Court for the transfer to the Central Criminal Court on the grounds that such transfer, in the wording of the Act of Parliament, was “in the interests of justice””.

Yr Old Bailey

 Gan mai ofer byddai ceisio darbwyllo rheithwyr yr Old Bailey o gywirdeb y dadleuon a gyflwynwyd yng Nghaernarfon, ni thrafferthodd y Tri i wneud unrhyw anerchiadau i’r rheithgor ar ddiwedd y dystiolaeth yno a chawsant eu dyfarnu’n euog gan y rheithgor heb iddynt hyd yn oed adael y llys i drafod y mater. Cafwyd ton arall o brotest, gyda’r Athro W. J. Gruffydd, a oedd bellach wedi dod yn un o is-lywyddion y Blaid, yn datgan yn y Western Mail fod y Llywodraeth wedi taro ergyd farwol i’r syniad o gyfiawnder diduedd Seisnig a, thrwy hynny, ddinistrio “the only decency left in the English in the eyes of modern Welshmen.”

Beth oedd tu ôl i’r penderfyniad i symud yr achos i Lundain

Er gwaethaf dadl y Llywodraeth fod symud yr achos i Lundain wedi bod yn anochel er mwyn amddiffyn buddiannau cyfiawnder, y fersiwn o’r penderfyniad sydd wedi’i dderbyn gan y mudiad cenedlaethol a chan lawer eraill yng Nghymru, yw ei fod wedi bod yn gam gormesol gwleidyddol. Credwyd ei fod wedi’i gymryd gan y Llywodraeth yn Llundain er mwyn dial ar bobl Cymru am fod mor rhyfygus ag i herio awdurdod y wladwriaeth.  Ond ai dyna’r holl wir? Neu a oes yna un ddehongliad mwy cymhleth ac efallai’n llai cyfforddus i ni’r Cymry. 

Ar 25ain o Hydref 1936, deuddeng niwrnod ar ôl y treial cyntaf yng Nghaernarfon, ysgrifennodd y Prif Gwnstabl Edward Williams at y DPP gyda’i sylwadau ar beth oedd wedi digwydd. Gan gofio’i nod o ddefnyddio’r achos i ffrwyno’r Blaid, a’i farn ei bod hi’n ddim byd ond ciwed swnllyd, roedd yr hyn oedd wedi digwydd yn drychineb, a’r peth olaf roedd ef am weld oedd yr un hanes yn cael ei ail-adrodd. I ddangos i’r DPP fod yn rhaid cymryd camau pendant iawn er mwyn osgoi hynny, amgaeodd gopi o’r panel o ddarpar-reithwyr a farciwyd ganddo  i ddangos pa reithwyr oedd wedi bod yn barod i gael y Tri yn euog a pha rai oedd ddim – 7 dros euog a 5 yn erbyn (dim un o’r pump, gyda llaw, wedi bod ar restr yr heddlu o gefnogwyr y Blaid).

Dangosai hynny’n glir pa mor rhanedig oedd y rheithgor wedi bod. Nid oedd wedi bod yn fater o un neu ddau o unigolion ystyfnig. Tarddiad ei wybodaeth am drafodaethau’r rheithgor oedd yr hyn a ddisgrifiai fel “discreet enquiries” yn eu plith. Er nad oedd ymholiadau felly’n anghyfreithlon pryd hynny, mae’n debyg na fyddai’r adwaith cyhoeddus i ddiddordeb yr heddlu yn nhrafodion rheithgor wedi bod yn ffafriol, yn enwedig gan gofio oblygiadau gwleidyddol yr achos, sy’n esbonio pam fod yr ymholiadau wedi gorfod bod yn “discreet”. Gwerth nodi bod un o’r rhai a enwyd fel un a wrthododd gael y Tri’n euog oedd fforman y rheithgor, John Harlech Jones o Gricieth. Nid oedd ei agwedd ef wedi bod yn llawer o gyfrinach gan ei fod wedi bod yn chwincio at Lewis Valentine yn ystod y gwrandawiad ac wedi chwilio amdano y noson honno er mwyn cadarnhau ei fod wedi bod ym mhlith ei gefnogwyr.  

Yn ogystal â chyfeirio at y rhaniad dwfn yn y rheithgor, pwysleisiodd y Prif Gwnstabl, yn ei ddadansoddiad, yr awyrgylch tu allan a thu fewn i’r llys yn ystod y treial. Roedd torf wedi ymgasglu i gefnogi’r Tri a oedd, yn ôl y Prif Gwnstabl, yn cynnwys “Students from Bangor University, female School Teachers (and) unemployed quarrymen from outside Caernarvon” – y cyfan ohonynt, yn ei farn ef, yn gefnogwyr Plaid Genedlaethol Cymru. Roedd canlyniad yr achos wedi rhoi “a great stimulus to the Party and it is said by them that a similar result will happen again if the defendants appear before a Welsh jury”. Roedd methiant y rheithgor i ddod i benderfyniad, fe gredai, yn “(a) challenge to the Law of England”. Gorffennodd trwy fynegi’r farn “that a fair trial cannot be obtained here and that the trial should take place if possible at the Old Bailey”.

Cyfrifoldeb am symud yr achos

Gwelwn, felly, nad yr erlynydd, na’r Cyfarwyddwr Erlyniadau Cyhoeddus na’r Twrnai Cyffredinol  a wnaeth yr awgrym gwreiddiol y dylid symud yr achos o Gaernarfon i Lundain ond Prif Gwnstabl Sir Gaernarfon, Edward Williams.  Symud yr achos allan o Gymru ac i Lundain oedd rhaid, yn ôl ei farn ef, er mwyn sicrhau “prawf teg” syniad a oedd yn gyfystyr, ym marn y Prif Gwnstabl, ag un a fyddai’n llesteirio datblygiad y Blaid Genedlaethol.  

Ac, wrth ystyried ymateb y DPP a’r Twrnai Cyffredinol i’w awgrym, mae’n dod yn amlwg nad oedd y Llywodraeth yn rhannu barn y Prif Gwnstabl na fyddai prawf teg yn bosibl gerbron unrhyw reithgor Cymreig. Cymaint oedd y gwrthwynebiad a gododd yn erbyn y cais i symud yr achos i Lundain fel bod y Twrnai Cyffredinol wedi chwilio am opsiwn arall, gan gyfaddef nad oedd wedi rhagweld y gallai’r syniad o symud achos o Gymru i Loegr fod mor ddadleuol. Ar ddiwedd y gwrandawiad terfynol o flaen yr Arglwydd Prif Ustus, cododd Syr Donald Somervell er mwyn ei wneud yn glir y byddai’r erlyniad yn hollol fodlon pe byddai achos yn cael ei symud nid i’r Old Bailey ond yn hytrach i rywle yng Nghymru heblaw am Gaernarfon. Awgrymodd Caerdydd fel posiblrwydd. Ond erbyn hynny roedd yn rhy hwyr. Fel y nododd yr Arglwydd Hewart, yr unig gais oedd o flaen y Llys oedd i’r achos gael ei symud i Lundain. Gan fod y dystiolaeth yn dangos, yn ei farn ef, y byddai buddiannau cyfiawnder yn cael eu gwarchod yn well yn Llundain nac yng Nghaernarfon nid oedd yn teimlo bod angen iddo ystyried unrhyw ddewis arall.

Mae’n glir, felly, bod yr ysgogiad i symud achos Penyberth o Gaernarfon i Lundain wedi tarddu nid yn San Steffan ond yn swyddfa Edward Williams, Prif Gwnstabl  Sir Gaernarfon. Rhaid gofyn sut y gallai rhywun yr oedd ei gyflog yn cael ei dalu gan bobl Sir Gaernarfon yn medru bod mor barod i warafun iddynt yr hawl i weinyddu cyfiawnder yn eu sir eu hunain? Yr ateb, rwy’n credu, yw ei fod wedi gweld ei swyddogaeth fel Prif Gwnstabl nid, yn bennaf, mewn termau gwarchod pobl y sir a’u hawliau ond fel ceidwad “cyfraith Loegr” a’r drefn Brydeinig yn gyffredinol. Yn eironig, effaith ei sêl dros y drefn honno oedd troi achos Penyberth o fod yn fater o ddiddordeb lleol yn bennaf i un a ddwysáodd deimladau gwladgarol o Fôn i Fynwy. 

Er bod cryn newid wedi bod yn nhrefniant y llysoedd ers 1936, ac yn eu hagwedd tuag at ddefnydd o’r Gymraeg, mae llysoedd Cymru’n dal yn ddim byd mwy na rhanbarth o rai Lloegr. Erbyn yr etholiad cyffredinol nesaf ar gyfer San Steffan bydd pum mlynedd wedi mynd heibio ers cyhoeddi adroddiad yr Arglwydd Thomas o Gwmgïedd ar “Gyfiawnder yng Nghymru dros Bobl Cymru”. Galwodd hwnnw am drosglwyddo awdurdod dros lysoedd Cymru i Senedd Bae Caerdydd. Dim ond cyflawni hynny bydd yn medru tynnu llinell derfynol o dan yr amharch tuag at drigolion Cymru  a  amlygwyd yn achos Penyberth.  

 

© Keith Bush, Awst 2023

 

Brian Arnold (1941-2023)

Mae gwefan Cymdeithas Hanes Plaid Cymru’n cyhoeddi teyrnged i’r diweddar gyn-gynghorydd Brian Arnold, Ynysybwl, aelod ffyddlon o’r Blaid a chynghorydd gweithgar ac ymroddedig i’w gymuned.

Ymunodd Brian â’r Blaid yn 1957 pan oedd 16 mlwydd oed ac fe’i etholwyd yn aelod Plaid Cymru o Gyngor Gymuned  Ynysybwl yn 1986, gan wasanaethu ar y cyngor hwnnw am gyfnod o 26 o flynyddoedd.

Nes ymlaen fe ddaeth yn aelod o Gyngor Bwrdeistref Cwm Cyngor a Chyngor Sir Rhondda Cynon Taf ac fe gadwodd ei sedd ar y cyngor am gyfnod o dair blynedd ar ddeg ac ennill parch gan bobl o bob plaid wleidyddol.

Awdur y deyrnged yw cyd-aelod o’r Blaid yng Nghwm Cynon, yr hanesydd D. Leslie Davies ac fe gewch ei darllen yma.

Charlotte Aull Davies, 1942-2023

Americanes ddawnus a ddaeth yn Gymraes frwd

Dafydd Williams

Rywbryd yng nghanol y saithdegau, cerddodd Americanes ifanc i mewn i brif swyddfa Plaid Cymru yng Nghaerdydd.  Yr oedd Charlotte Aull  a’i bryd ar ddarganfod popeth am Gymru a’i mudiad cenedlaethol. Bu disgwyl iddi ddychwelyd dros yr Iwerydd ar ôl cwblhau’i PhD, ond – yn ffodus i Gymru – fel arall y bu.

Cafodd Charlotte ei geni yn Lexington, Kentucky, un o dri o blant.  Enillodd radd mewn mathemateg ac yna MSc ym Mhrifysgol Mississippi cyn troi at anthropoleg gymdeithasol, hynny yw astudio cymunedau a’u diwylliant.  Ac ar gyfer ei PhD yng Ngogledd Carolina, Cymru oedd y wlad y dewisodd i’w hastudio.

Ynghyd â phersonoliaeth hyfryd, roedd gan Charlotte benderfyniad tawel.  Oriau ar ôl glanio yng ngwledydd Prydain, bu yn Nhŷ’r Cyffredin yn cyfweld â Gwynfor Evans, Aelod Seneddol cyntaf Plaid Cymru.  Nes ymlaen mewn siop lyfrau sylwodd ar ŵr bonheddig yn craffu ar res o lyfrau Cymreig – neb llai na’r bardd Harri Webb, ac fe gafodd yntau  ei gyfweld yn y fan a’r lle!

Diau mai Gwynfor a awgrymodd ymweliad â mi yn swyddfa’r Blaid i ddarganfod mwy a chael rhestr o bobl eraill i’w holi.  Ond go brin y gwelodd neb y canlyniad hapus – y byddai Charlotte yn priodi fy ffrind Hywel Davies, newyddiadurwr, cenedlaetholwr ac awdur llyfr safonol ar hanes ugain mlynedd gyntaf Plaid Cymru.  Daeth Charlotte yn rhugl yn y Gymraeg wrth gyflawni gwaith maes ar gyfer ei PhD ym Mangor a Chaerdydd.

Mudodd y pâr i’r Unol Daleithiau yn 1985 pan gafodd Charlotte gynnig swydd darlithydd ym Mhrifysgol De Carolina.  Erbyn hyn, roedd gyda nhw ferch ddyflwydd oed – Elen Gwenllian, a fabwysiadwyd yn 1983.  Yn ôl i Gymru daeth y teulu bach yn 1988, gan fyw mewn nifer o fannau yn y Gogledd a’r De cyn setlo yn Nhreforys – Hywel yn dilyn ei yrfa yn y byd teledu a Charlotte ym Mhrifysgol Abertawe.

Bydd nifer yn gyfarwydd â’i chlasur Welsh Nationalism in the Twentieth Century (1989).  Er i’r llyfr ymddangos ar adeg ddigon tywyll i obeithion Cymru, torrodd dir newydd drwy olrhain y perthynas rhwng cenedlaetholdeb a ffactorau strwythurol, megis datblygiad y wladwriaeth Gymreig. 

Yn 1992, penodwyd Charlotte yn ddarlithydd, ac yn 2000 yn uwch-ddarlithydd mewn cymdeithaseg ac anthropoleg.  Bu’n awdur toreithiog, a’i llyfr Reflexive Ethnography (1998) yn dal yn destun allweddol i’r sawl sy’n astudio pobloedd a’u diwylliannau.  Mae ei chydweithwyr yn cofio’i charedigrwydd, ei hysbryd cydweithredol a’i hymroddiad llwyr i gyfiawnder cymdeithasol.  Roedd yn awdurdod yn ei phwnc, ac yn hynod agos atoch chi ac yn boblogaidd ymhlith ei myfyrwyr.

Ysgrifennai nifer helaeth o bapurau academaidd, yn ogystal â chyfrannu at Barn a’r cylchgrawn Planet.  Rhwng 2007 a 2012 bu Hywel a hithau’n cynhyrchu’r Papur Gwyrdd, cylchgrawn amgylcheddol a gyflwynai’r frwydr fawr dros y blaned yn yr iaith Gymraeg.  Ail-lansiwyd y Papur Gwyrdd yn wefan yn 2021.  Roedd hi hefyd yn aelod gweithgar o Blaid Cymru, gan wasanaethu yn Ysgrifennydd ac yn Drysorydd i Gangen Dwyrain Abertawe.  Safodd yn ymgeisydd dros y Blaid ar gyfer sedd ar Gyngor Abertawe yn ward Treforys.

Arhosodd Charlotte yn Americanes frwd, gan gadw ei dinasyddiaeth Americanaidd, ymweld â’i theulu’n aml  a dathlu Dydd Annibyniaeth a’r Diolchgarwch mewn steil.  Cadwai olwg barcud ar wleidyddiaeth ei mamwlad – mae’n deg nodi nad oedd yn deyrngar i Donald Trump!  Yn ogystal â dwli ar jazz, roedd gyda hi ddiddordeb oes mewn ceffylau a marchogaeth, cariad a gyflwynodd i Hywel ac Elen – i’r fath raddau bod Hekkla,merlyn Ynys yr Iâ oedd yn rhodd i Elen, wedi croesi’r Iwerydd i fyw yng Nghymru!

Bu Charlotte yn frwd ei chefnogaeth i achos Cymru a’r iaith Gymraeg, i gyfiawnder cymdeithasol a heddwch.  Bu’n llywodraethwr Ysgol Gynradd Gymraeg Tan-y-Lan, Treforys.  Bu’n hoff o gerdded mynyddoedd, beicio a garddio, fel y nododd cyfaill a chymydog, y Prifardd Robat Powell:

Ein Charlotte ddoeth, Charlotte dda – a gofiwn

drwy nos gyfyng gaeaf’,

ac o’r ardd daw atgo’r ha’

i ddyn, a bydd hi yna!

Estynnwn ein cydymdeimad i Hywel ac Elen, a’i gŵr hithau Adam. 

Ganed Charlotte Aull Davies ar 8 Hydref, 1942.  Bu farw ar 18 Chwefror, 2023.

Mae’r deyrnged hon yn fersiwn estynedig o’r erthygl a ymddangosodd yn rhifyn Mis Mehefin 2023 o’r cylchgrawn Barn.  Diolchwn i’r golygydd Menna Baines am ei chydweithrediad caredig.

Ymladd Tlodi – Rhan o Hanes y Blaid

Mae gwybodaeth werthfawr wedi dod i law am ymgyrch Plaid Cymru i oresgyn tlodi yn y tridegau.  Mae papurau a drosglwyddwyd i ofal Cymdeithas Hanes Plaid Cymru gan Siôn ap Glyn yn dangos cymaint o waith ymarferol a wnaed i helpu’r di-waith a’u teuluoedd mewn ardaloedd difreintiedig yn y De a’r Gogledd.

Sefydlwyd ‘Clybiau Cinio Difiau’ gan y Blaid yn ystod y dirwasgiad a darodd Gymru’n galed bron nawdeg o flynyddoedd yn ôl, a hynny gan fudiad oedd wedi’i sefydlu ond ryw ddegawd ynghynt.

Fel y dywedodd Saunders Lewis, Llywydd y Blaid ar y pryd, pwrpas y clybiau oedd i bobl mewn gwaith helpu’r rhai llai ffodus drwy aberthu un pryd o fwyd yr wythnos a rhoi chwe cheiniog i ddarparu bwyd i’r di-waith.  Dydd Iau oedd y diwrnod a ddewiswyd – a hynny yn bennaf oherwydd yn aml iawn na fyddai teuluoedd tlawd yn bwyta ar y diwrnod hwnnw am y rheswm syml nad oedd dim arian ar ôl.  Aeth gwaith y Clybiau Difiau ymlaen tan ddechrau’r rhyfel yn 1939.  Talwyd cost y bwyd gan aelodau’r Blaid, gyda’r arian yn cael ei weinyddu gan ei swyddfa genedlaethol. Yn ôl yr hanesydd D. Hywel Davies, dyma’r ymgyrch elusennol fwyaf llwyddiannus a wnaed gan aelodau’r Blaid yn ystod y 1930au – “parhaodd llif y chwe-cheiniogau cenedlaetholgar yn ddi-dor.”

Ceir adroddiadau manwl am y flwyddyn 1937 am weithgarwch dau glwb ym maes glo’r De – Dowlais ger Merthyr a Dyfnant yn ymyl Abertawe – ac un yn ardal chwarelyddol y Gogledd-orllewin, sef Rhosgadfan.  Dowlais oedd man cychwyn y fenter, mae’n debyg, ac ymweliad gan Saunders Lewis fu’r sbardun i’w lledu i ardaloedd eraill.  Nes ymlaen, sefydlwyd clwb arall yn Nhreorci yn y Rhondda.

Mae manylion difyr yn dod i’r amlwg yn yr adroddiadau – yn Nyfnant, er enghraifft, yn ôl un arweinydd lleol Dr Gwent Jones, methiant fu’r cinio cyntaf – doedd pobl leol ddim am dderbyn cardod.  Llwyddodd i oresgyn y broblem honno drwy wahodd ‘gwesteion’ o blith di-waith yn y gymuned i gyfarfod gyda’r nos ble bydden nhw’n “annerch, darlithio, canu etc., yn ôl eu talent, ond o hyd i fwyta gyda ni”.  Ar ôl hynny, bu’r ciniawa’n llwyddiannus iawn.

Bydd y dogfennau gwreiddiol, y rhan fwyaf ohonyn nhw yn y Gymraeg, yn cael eu danfon i archif Plaid Cymru yn y Llyfrgell Genedlaethol ac mae modd eu darllen ar wefan Cymdeithas Hanes Plaid Cymru yma –

Clwb Cinio Difiau 1937

Hanes Plaid Cymru